De Vrienden van Amstel
En elk jaar, als ik AHOY weer backstage binnen loop denk ik “Jee, wat gaat zo’n jaar hard”. We roepen dat dan ook vaak naar elkaar want veel medewerkers van de Vrienden van Amstel zie ik dus alleen maar hier. Het jaarlijkse bierfeestje in AHOY………Ik heb er intussen al heel wat opzitten.
Vanuit de zaal heb ik het ook eens bekeken maar laat mij maar lekker werken met deze dagen. Van bovenuit de nok tot onderin het diepste van AHOY heb ik foto’s gemaakt. Vaak rennen met een tijdschema in de hand om toch vooral de volgende artiesten niet te hoeven missen. In de loop der jaren bouw je wel wat ervaring op dat alleen maar goed van pas kan komen bij deze avonden. Bij de Vrienden van Amstel zijn er altijd persavonden. Dat betekent dat de schrijvende en de fotograferende pers alleen op deze geselecteerde avonden verslag mag doen.
De organisatie maakt zelf een keuze welke fotomomenten er in een show zitten. Dat kan dus betekenen dat je op zo’n persavond echt niet alle artiesten kunt fotograferen. In de persruimte ontvangt de persman van Amstel de aanwezige pers. Met om zich heen een aantal dames verzameld die indrukwekkende Amstelkleding dragen maar eigenlijk alleen maar de stoet fotografen begeleiden. Voorop één , tussenin een dame en achteraan loopt er nog één. Ontsnappen is er als fotograaf dan niet bij. Net voor Jan Smit het podium op komt worden de fotografen als trouwe volgzame schapen de wei ingeleid.
Op het grote podium komt de heer Smit zingen en daar moet je als fotograaf dus op voorbereid zijn. Achter je, op het andere podium, speelt intussen een andere band maar daar mag je dan alleen maar naar kijken. Zodra je de lens even opricht boven het publiek wordt je hardhandig aan je mouw getrokken. Dat zijn de instructies… “De beveiliging weet ook wat er gefotografeerd mag worden en die kan je zo er uit zetten” sist een pinnige dame de fotograaf naast me in het oor. Enigszins zenuwachtig laat hij zijn camera zakken en kijkt voorzichtig om zich heen. Alsof al die kale zwart geklede klerenkasten van de beveiliging op hem zouden letten… Een nieuwkomer denk ik dan en denk terug aan mijn eerste Vrienden van Amstel toen ik het ook spannend vond. Je staat toch in een muzikale snoepwinkel waar je naar hartenlust kunt fotograferen. Maar dat is intussen verleden tijd.
Als alle schapen weer terug zijn in de persruimte is er de keuze. De apparatuur opbergen in je, beschikbaar gestelde, kluis en terug de zaal in lopen om zonder camera het programma te zien of gebruik maken van de overvloedige catering backstage en samen met de artiesten die op dat moment niet spelen via grote tvschermen het verloop in de zaal volgen. Ik kies tijdens zo’n persavond meestal voor het laatste. Het is ook een soort van netwerken op zo’n avond.
Artiesten ervaren de vrienden van Amstel echt wel als werk maar er heerst een heel groot saamhorigheidsgevoel en het is eigenlijk elk jaar feest backstage. Zware hoofden de andere dag en dat komt echt niet van de koffie en appelsap. Het blijven tenslotte Vrienden van Amstel. Iedereen weer even de hand schudden, plannen maken, bijkletsen en je merkt dat we elkaar eigenlijk allemaal nodig hebben. De fotograaf heeft de artiesten nodig voor zijn foto’s en de muzikanten hebben foto’s nodig voor hun promotie. Daar tussen zitten dan vaak de mensen van het management. Zij bepalen vaak wie er op de foto mag tijdens een optreden. Althans…..gewoonlijk gaat dit zo. Bij de Vrienden van Amstel bepaalt de organisatie dit en dan kan het gebeuren dat managers komen vragen naar de foto’s die ik dan natuurlijk niet gemaakt heb want…..zo zijn de regels. Verontwaardiging alom… Van te voren bij de pers en de managements laten weten wie er wel gefotografeerd kan worden zou al veel frustratie wegnemen.
Ik ben freelancer en op zo’n persavond bij niemand in dienst. Mijn foto’s vinden na deze avond de weg pas naar de media. Natuurlijk weet ik wel wie er foto’s willen en ook welke. Je zult maar in dienst zijn bij een krant en perse Racoonfoto’s moeten leveren…..dan heb je pech want Racoon mocht niet gefotografeerd worden. Je zult maar sfeerfoto’s moeten leveren voor een website of magazine…..Dan heb je pech want de optredens waar iedereen uit zijn dak gaat zijn geen toevallig persmomenten. Je hebt de vraag gekregen om de feestelijke finale mooi en sfeervol in beeld te brengen…… Dikke pech want dan sta je al weer achter met een borrelhap in je hand want het meest leuke moment met alle artiesten bij elkaar zit er voor de fotograaf niet in. Dat snap ik dan weer niet want dit zijn de momenten die het land in gaan. Die de sfeer van het feest weergeven.
Ik klaag niet hoor. Verwondering noem ik het dan maar want de keuze van de organisatie komt niet helemaal overeen met de publiciteitswerkelijkheid. Juist deze sfeerfoto’s van professionele fotografen worden ingezet op Facebook en Twitter en worden massaal “geretweet”. Het heeft ook allemaal een hoog humoristisch tintje. Dezelfde Amstelmevrouw die zo venijnig sist dat “dit niet gefotografeerd mag worden” haalt haar eigen camera uit haar jasje en gaat uitgebreid staan filmen en fotograferen naast de professionele ANPfotograaf die dat niet mag. Hoe krijg je een fotograaf witheet…..?
Ik besef dat ik eigenlijk gewoon verwend ben en dat deze zaken des temeer opvallen. Ik fotografeer al jaren tijdens de persdagen van dit muziekfeest en het is een mooie gelegenheid om te kijken “hoe en wat” tijdens deze avonden. Naast de persavonden heb ik altijd het genoegen ook de hele avond te fotograferen. Van boven naar beneden en op alle plaatsen. Een bandje om je pols opent vele deuren en laat vele kale klerenkasten vriendelijk knikken. Als je voor de organisatie werkt heb je meer mogelijkheden om de mooiste foto’s te maken en de beste momenten mee te maken. Door zo’n zenuwachtige persavond vooraf weet je die momenten al. Het is dan geen ellebogenwerk met de andere fotografen want je loopt tenslotte alleen als fotograaf. Hooguit met z’n tweeën want het is ook de traditie dat collegafotograaf Paul Bergen van de partij is. We lopen elkaar nooit voor de voeten en staan gemoedelijk zij aan zij of juist niet. Dan kom je zelf ook nog eens op de foto…
Dit jaar vind ik het één van de beste Vrienden van Amstel in het veertienjarige bestaan. Alles goed op elkaar afgestemd, geen B-artiesten maar louter grote namen uit de vaderlandse muziek. Dat er dan ook nog een spetterende ode aan Doe Maar gebracht wordt kan mij als DoeMaar fotograaf alleen maar bekoren. Zo hoort het ook. Plezier alom. In de publieksvakken, op de bühne en zeker backstage waar gelachen en gedronken wordt. Het wachten op je nummer is voor de artiest in Ahoy nooit een straf. Onder elkaar gaan de anekdotes over en weer, er wordt gegamed, men gaat met elkaar op de foto en er worden vooral veel complimenten uitgedeeld. Over elkaars optreden maar ook over de organisatie.
Het laatste is overigens wederzijds want na afloop staat organisator Machiel Hofman niet alleen te stralen maar iedereen, ook alle artiesten, te woord. De beveiligingsmannen weten echt niet wat er wel of niet gefotografeerd mag worden maar deze Machiel Hofman weet dat wel en heeft dan ook een sarcastisch lachje om zijn mond als hij vraagt of ik tevreden ben… Eigenlijk weet hij het antwoord en geeft het zelf al. “Je bent verwend” lacht hij. Deze week maken we het wel goed. Met nieuwe foto’s van alle optredens en een biertje als afsluiting. Met tevreden artiesten, managers en een tevreden fotograaf die weer met veel Vrienden van Amstel heeft mogen proosten. We proosten natuurlijk op de muziek en de gezelligheid want dat is toch waar het allemaal om draait bij de vrienden van Amstel. En muziek is er om dan maar even niet over de gezelligheid te spreken. Zelden zag ik bij een Amsteleditie al een polonaise voordat het officiële programma begon. Een opwarmertje van de dj die precies weet wat hij nodig heeft om er een feestje van te maken. “Waar is de oude dj” was een vraag die veel terug kwam. Gek hè dat de man die voor de opwarming zorgt van het feestje gemist kan worden. En eigenlijk hoort hij er ook bij te zijn… Die lekkere slungelige discjockey die zo mooi zijn eigen feestje stond te bouwen in de aanloop van het grote feest. Altijd met zijn armen omhoog… Ach ja, vernieuwing. Zolang Anita Meijer nog maar gedraaid wordt als voorprogramma komt het allemaal goed.
De opening van de vrienden is in ieder geval een spektakel op zich. Wekenlang werden we via de sociale media warm gemaakt voor dit evenement met als klapper Timor Steffens, de danser met de elastieke benen die het spektakel een 3D-opening gaf. Wat licht allemaal kan doen … Voor een fotograaf niet het fijnste moment want je kunt het licht nooit voor zijn maar als kijker zeker een stevige spectaculaire opening. Op zulke momenten moet je maar niet aan kortsluiting denken.
En toen kwamen ze… Barry Hay en Dennis, de mannen van JURK, Xander, Jan Smit, Waylon, Trijntje, Racoon, Guus, Roel, de Dijkmannen met als extraatje Carice van Houten, Glennis Crace, Rowwen Heze, Kane, The Opposites… Een bomvol AHOY dat al 14 jaar de handen stuk klapt en de kelen schor zingt zorgt ook dit jaar voor een mooi spektakel.
Ik blijf het toch bijzonder vinden dat de muzikanten die een paar minuten geleden het dak er bijna afspeelden nu weer gewoon met een biertje bij je staan te kletsen. Het lukt toch elk jaar weer opnieuw om dit mooie format spannend te maken en te houden. Hulde aan de organisatoren Tribe en Amstel. Het is altijd even zweten maar elk jaar ben ik weer blij dat ik er bij was. Dit keer om ook even te laten zien hoe zo’n fotograaf er tegen aan kijkt. Dat gemopper ben ik dan al lang weer vergeten.
Tot volgend jaar. Proost!
De Vrienden van Amstel in Ahoy zijn nog te beleven op 25,26,27 en 28 januari
Nog meer foto’s bekijk je HIER
Dit artikel is ook geplaatst op http://www.yourwayoflife.nl/categories/showbiz
Tekst en foto’s Jaap Reedijk www.jaapreedijk.com
httpv://youtu.be/3r6dzn8_bd4
