Ik sta in de boeken als beeldend kunstenaar.
Noemen ze me fotograaf dan vind ik dat ook best. Schilder? Ook goed.
Ik gebruik in mijn werk alles.
Soms is er eerst de foto die eindigt in een geschilderd doek.
Soms is er het geschilderde doek dat ik als basis gebruik voor een mooie foto.
Zelf stop ik het niet in hokjes. Het overlapt elkaar, loopt in elkaar door en versterkt elkaar.
Het gaat om de momenten ……
Ik ben een verzamelaar van mooie momenten. Ik zou m’n hele huis en atelier wel vol willen hangen met mooie momenten in de vorm van foto’s, kaarten en prenten.
Gelukkig zijn er meer in huis die deze prettige afwijking hebben en is er overal wel wat te zien.
Sinds de uitvinding van Pinterest is het nu ook digitaal legaal om te verzamelen en te delen.
Hoera!
Het is dan ook een nobel streven om een ieder te laten delen in schoonheid van dingen en momenten.
Als schilder en fotograaf zoek ik het vaak in kleine mooie momenten. Die zitten verscholen in een gesprek, een moment van ontspanning of juist inspanning maar ook in onbewaakte ogenblikken.
Een beetje voyeur toch wel eigenlijk maar een met een mooie bedoeling. Delen.
Natuurlijk weet ik ook de grenzen.
Er zijn genoeg momenten die ik kan fotograferen waar ik iemand mee in de problemen breng, echtscheidingen kan veroorzaken of gewoon veel geld voor kan vangen bij de “populaire” bladen.
Dat zijn bijzondere momenten maar niet mooi of ontroerend. Niet de momenten die ik zoek.
Ik kies de echte mooie momenten. Klein en fijn……. Momenten die je aan het nadenken zetten, vragen of ontroering oproepen.
In Nederland loopt veel talent rond en ik voel me erg bevoorrecht dat ik met zoveel talent mag werken.
Talenten worden grootheden en het is verbazend hoe vloeiend deze overgang gaat.
Zolang geleden is het nog niet dat Wende Snijders tot de grootste talenten werd bestempeld.
“Dat wordt een hele grote” zei men. Intussen is Wende al een grote en verkoopt ze gewoon Carré uit.
Vanaf de aankondiging van “een groot talent” tot op heden heb ik Wende gefotografeerd en in al die jaren zijn er veel “mooie momenten” geweest.
De foto’s van Wende nemen tegenwoordig al aardig wat archiefruimte in beslag.
Misschien blijft ze het stempel van “groot talent” altijd dragen en eigenlijk geeft dat niets. Het houdt je scherp met het zicht op altijd nieuwe uitdagingen en groei.
Ik heb eigenlijk de “talentmomenten” van Freek de Jonge nooit mee gemaakt. Freek was er gewoon al.
Natuurlijk heb ik ‘m wel gefotografeerd met Bram in de beginjaren maar werd hij toen een talent genoemd?
Uitzonderlijk en bijzonder. Dat wel.
Met Freek heb ik hetzelfde als met Wende. Vanaf het begin heb ik hem gefotografeerd. In de meest mooie posities tot in de uiterst tere en kleine momenten.
Dan zijn er van die geluksmomenten dat je ze samen treft.
Voor een optreden in Amsterdam.
Even onbespied door het grote publiek. Even niet de naam op hoeven te houden.
Freek zit alleen achter de piano en speelt een kwartier voor zich zelf.
De wereld om hem heen is er even niet. Helemaal in de muziek gedoken speelt hij zo mooi, zo klein….
Dit zou ik wel in m’n cd speler willen.
Even geen grootspraak en schoppen of roepen maar die kleine breekbare pianoklanken van Freek de Jonge.
Wende komt vanuit de coulissen de bühne op en is nog helemaal niet met haar optreden bezig.
In de gangen een praatje met die, een kus voor de ander en veel lachen.
Op het donkere podium zit een man krom gebogen achter de piano en krijgt bezoek naast hem.
Samen praten ze over de muziek die hij speelt en dan speelt hij voor haar…..
“De geschiedenis speelt voor de toekomst” schiet er door mijn hoofd heen en dan is er die foto.
Misschien voor een ander niets bijzonders maar als je gezien hebt hoe die twee daar op dat schemerige podium even zichzelf waren in hun muziekwereld dan begrijp je dat dit een foto is voor de “MooieMomentenMuur”.
Zo’n foto wil ik graag delen….
