Ik weet niet meer wanneer het de eerste keer was dat ik Marjolein Meijers zag maar het is in ieder geval al weer heel wat jaren geleden.Een rasmuzikante is het. Eentje die thuis hoort in het rijtje van illustere Rotterdammers ook al woont ze tegenwoordig iets verderop.
Marjolein blijft altijd dicht bij huis met haar programma’s. Herkenbaar, aandoenlijk, gezellig en verhalend alsof je het zelf zo vanuit je eigen keuken hebt meegemaakt. 
Het is niet iedereen gegeven om van een muziekcafe waar het licht niet wilt dimmen toch een gezellige sfeervolle huiskamer te maken. Als Marjolein figuurlijk dicht bij huis blijft mag ik het letterlijk ook doen. M’n fotokoffer ging weer gewoon op de fiets en binnen een paar minuten was ik in het theater van ons mooi gerenoveerde Diekhuus in Middelharnis. Volle bak! Stoelen moesten worden bijgesleept en toen de deur op slot ging gaf het me een goed gevoel dat zoiets gewoon in je eigen dorp kan. Dan is het ook mooi om te merken hoe de verschillen zijn met andere theaters waar alles tot in de puntjes (vaak “geautomatiseerd”) geregeld zijn. Bij ons hebben we nog de kinderziektes waar we eigenlijk een beetje om lachen , de schouders ophalen en op het lijstje schrijven als verbeterpunten. 
Als ik dan een dag later een berichtje lees van de muzikanten dat de verzorging bij ons optimaal is dan zetten we ook een +je op datzelfde lijstje. Voorstellingen als deze blijven altijd wel een uitdaging. Het licht is anders dan in de grotere theaters waar ik werk, de lampen hangen laag, het achterdoek (achterdoek?) is anders en een strakke muur achter de artiesten fotografeert net even iets anders. Het zijn juist deze dingen die het toch elke keer weer bijzonder maakt en het vak als theater/muziekfotograaf toch wel speciaal maakt. Had ik vorige week al gezelschap van twee leden van de regionale fotoclub De Rarekiek. Ook deze avond waren er weer twee andere fotografen vanaf de tweede rij in de weer met de camera. Zelf kies ik er nooit voor om vanuit het publiek te fotograferen. Ik zit liever in een donkere hoek als dit kan zodat men mij zo min mogelijk opmerkt. Dat kan niet altijd en om nu met z’n drieën gemoedelijk naast elkaar te gaan staan schieten in een kleine zaal….. Dat doe ik wel in het Ziggo, Gelredome of Ahoy. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de resultaten die de andere fotografen hebben.
Voor mij was het ook een mooie gelegenheid om eens wat nieuwe dingen uit te proberen met het fotograferen. Juist omdat het licht erg moeilijk was mocht er wel geëxperimenteerd worden vond ik. Schuiven met contrast, een stop minder of meer, het mocht allemaal en zeker om een nieuwe camera te testen was deze avond buitengewoon geschikt. De laatste keer dat ik Marjolein Meijers fotografeerde was in het grote Carré met een bont gezelschap aan muzikanten. Nu waren het haar eigen mannen in het Diekhuus. Goede muzikanten die erg op elkaar ingespeeld zijn en al jaren door het land trekken. Ik zet weer een + bij een mooie avond. Marjolein heeft nog veel plannen. Mooie plannen ook met muzikale vrienden waaronder natuurlijk ook Jan Rot. Ik verheug me op de kampvuurliedjes. Hoe oubolliger hoe mooier en dan liefst met gedempt licht. Zo weinig mogelijk licht en zo mooi mogelijk muziek maken. Ook dat is weer een uitdaging om op een lijstje weg te strepen.
