Iets dat als “haisai” klinkt….

Over een tijdje woon ik weer “op de dijk”. Geen zeedijk met water erachter maar de dijk in het dorp. Voor m’n huis waar je buiten op de bank zit en waar je een praatje maakt met voorbijgangers. Zomaar. Over het weer of over het uitzicht. Mensen fietsen voorbij en steken hun hand op of begroeten alleen met “heu” of iets dat klinkt als “Haisai”.
Als Kees voorbij kwam dan hoorde ik van ver de aankondiging al pruttelend en het bestond niet dat ik buiten onopgemerkt kon blijven zitten want van een afstand werd er al geroepen, ging die grote arm omhoog die pas zakte als de grote lach voorbij reed.
In een halve minuut had je dan de traditionele “Mourikbegroeting” weer gehad. Hoe anders was dit als Kees met de fiets voorbij kwam.
Toen de bossage voor het huis nog niet zo hoog was en je iedereen aan zag komen keek hij altijd of je buiten zat. Hij was dan op weg naar “zijn spulletje”. Dan kwam hij de dijk op en parkeerde de fiets voor je en voordat je er erg in had zat je middenin de plaatselijke politiek en werd je deelgenoot in het grote complot. Kreeg daar maar eens een speld tussen want hoe je ook draaide of keerde. Hoe Kees het bracht klopte het. Van sommige zaken had ik dan ook te weinig kennis van zaken. Kees wel. Die wist veel. Heel veel.
Steevast eindigde dit dan in een memorabele anekdote uit de tijd dat we samen bij Radio Flakkee zaten. ‘Dat waren nog eens tijden” zei Kees en dan kwam ons radiointerview weer voorbij. “Wekenlang hebben ze er over gesproken” lachte hij terwijl hij alvast een voorzetje gaf op zijn nieuwe column. “Niemand kent deze nog maar jij mag ‘m vast horen. Wij kennen mekander ” waarbij het mekander net even steviger werd uitgesproken. Zoals de andere Kees het ook altijd deed. Ze hadden wel wat gemeen. Draaiden altijd even de dijk op als ze me zagen en we hadden altijd even lol “onder mekander”.
Straks zit ik weer op de dijk en roep “heu” of iets dat als “haisai” klinkt. Vertrouwd.
Zoals vroeger.
Bijna dan…..