Een bomvol concertgebouw voor de muziek van een zanger waarvan men al wist dat deze nooit zou komen. Bob Dylan. In de serie Robecoconcerten had men Tim Knol gevraagd om een avond samen te stellen met vrienden die het repertoire van Dylan zouden willen brengen. Zo’n kans krijg je niet veel zal Tim gedacht hebben want hij is niet over een nacht ijs gegaan. Een bonte stoet van muzikanten stond op de mooie bühne van het Amsterdamse Concertgebouw .
Op het eerste gezicht een beetje vreemde stoet maar al naar gelang de avond vorderde werd toch wel duidelijk dat iedereen op zijn of haar eigen wijze een klik met Dylan had. Een lange avond, een eigenzinnige en soms verrassende avond. Geheel in de traditie van Dylan maar nooit saai. Als de muziek daar niet voor zorgde dan deed de techniek dit wel. Af en toe haperde de versterking voor het publiek achter de bühne wat steevast luidkeels werd medegedeeld. Het mocht de pret niet drukken. Nieuw voer voor de af en toe hilarische Freek de Jonge en een goede leer voor de muzikale leider Tim Knol die af en toe, waarschijnlijk toch door de zenuwen, af en toe geen raad wist met de haperde techniek.
Ook geheel in de stijl van Dylan werd dit afgedaan met een “fuck it” en werd er doorgespeeld maar dan met nog een schepje er bovenop. Zo bont als de verzameling muzikanten op de buhne was zo bont was het ook in de zaal. Het gemiddelde lag vrij hoog w.b.t. de leeftijd maar het was mooi te zien hoe Dylan toch ook in alle lagen van de bevolking was doorgedrongen. Een talent als Arno Mijnten mocht samen met Tim Knol de avond afsluiten. Welke puber wil dat dan niet? In de drie uur daarvoor had men wel even muziek en geschiedenisles gekregen van de oude rotten uit het vak.
Ernst Jansz liet even zien dat hij niet voor niets al een levende legende is en speelde alsof hij net met een nieuw prima bandje begonnen was. Henk Hofstede kwam wel eng dicht bij Dylan en Jan Donkers verhaalde over een Dylanfan zoals alleen Donkers dit kan.Dat er dan zo’n betrekkelijk jonge garde klaar staat op het repertoire op hun wijze te laten horen gaf de avond een mooie glans. Djurre de Haan, Roos Rebergen, Anne Soldaat, Ivo Victoria, Bent van Looy namen het op tegen de gevestigde orde en de broers van Tangarine zongen gewoon onder het orgel zoals het gezongen hoort te worden “Blowin in the wind”.
De aanstekers en kampvuur ontbraken maar verder had de hele avond alles in zich om een legendarische avond te worden. Dolf Jansen gooide de vaart erin als het even dreigde te gaan “kabbelen” en Leo Blokhuis en Nico Dijkshoorn lieten zien dat “hun ding” er best in paste deze avond. Admiral Freebee en Bent van Looy (Das Pop) lieten zien dat België ook best wat met Dylan kan maar het meest kleine en verfijnde Dylanliedje hoorde ik toch van Marike Jager die, hoogzwanger, de lange trap afdaalde om daar even iedereen op de plaats te zetten met “Mama, You Been On My Mind”.
Je zou de spreekwoordelijke speld hebben kunnen horen vallen……… Het werd een lange zit en niet iedereen haalde het eind vanwege vervoer/oppas etc. maar het uitgelopen uur muziek was de slagroom op de Dylantaart mede door de fantastische band die Dylan speelde alsof ze nooit anders doen. Zo rolden we “Like a Rollin Stone” de zaaluit Dat was dan zo’n avond waarvan je later zegt “ik was daarbij”. Ook gepubliceerd in YourWayOfLife
Kijk HIER voor mer foto’s van deze Dylanhommage in het Concertgebouw.
