Elke fotograaf krijgt altijd wel de vraag naar zijn mooiste foto. De meesten hebben wel een paar favorieten maar de mooiste…? Ik weet het ook niet. Er zijn veel foto’s die voor mij een extra lading hebben omdat ik het verhaal er achter weet. Dat zijn voor mij vaak de mooiste foto’s. Ik let nooit zo op symmetrie, compositie en kleur. Het verhaal dat een foto kan vertellen is veel belangrijker.
Bovenstaande kleurenfoto behoort wel tot mijn favorieten. Ik maakte deze in Frankrijk. Tegen de kelder van de hemel aan. Althans… zo leek het. Wat was die berg hoog. Beneden aan de berg werd ons verteld dat er een ijssalon bovenop zou staan bij een oud klooster. Het was warm dus de gedachte aan ijs sprak ons zeker aan en ook de verhalen over een oud klooster stimuleren de adrenaline. Maar ja, je bent met vakantie. Hebt alle tijd en geen zin in de auto dus zochten we op de camping naar mountainbikes. Het was even zoeken naar goede fietsen maar ze reden. Weliswaar retrorijwielen maar ach…
Nu moet je aan andere fietsen weer even wennen en zeker een zadel kan toch erg hard zijn. Het werd een zware strijd naar boven want die berg waar de ijssalon lonkte bleek wel erg veel bochten te hebben en, zo bleek later, erg verrassende hoogteverschillen waar de kleinste versnelling het nauwelijks aan kon. Ach een stukje lopen naast de fiets geeft de andere spieren weer even de nodige ontspanning. Dat zadel…… Nu zat er op onze camping ook een fameuze Nederlandse wielrenster die we in onze rit naar boven drie keer hebben zien passeren in haar trainingsrit. Maar, opgeven was geen optie en elke meter zagen we als een overwinning die gevierd moest worden met een overheerlijke ijscoupe in de wetenschap dat we daarna uitgebreid het klooster zouden bezoeken. De terugrit zou dan natuurlijk een eitje zijn. Dus…. vol goede moed naar boven blijven gaan. Ik kreeg intussen steeds meer bewondering voor de wielrenners die die alpen op moesten. Nu was dit nog maar een pukkel vergeleken bij die hoge bergen. Elke bocht was een laatste bocht dachten we.
Het laatste stuk werd vlakker en de overwinning kwam in zicht. Maar zoals het vaak gaat bij ‘onmenselijke inspanning’ werden die laatste loodjes wel bijzonder want terwijl we even stopten om wat te drinken zag ik in de verte iets wits tussen het struikgewas bewegen. En nog een en nog een…. Mannen in witte jurken. Zachtjes zingend met daar achteraan nonnen die een beetje aan het neuriën waren als echo op de mannen. Eenmaal op de weg werd er voluit gekletst en gelachen. Waarschijnlijk hadden zij ook zonet zoveel trek in zo’n grote ijshoorn. Misschien wonen ze wel in dat klooster boven op die berg…… Het was een prachtig gezicht zo tegen die groene berg. Spierwitte jurken met vrolijke gezichten. Toch vond ik het vrij gênant om dit alles zo opvallend te fotograferen. Dus ging het een beetje sneaky, zo half uit m’n hand. Natuurlijk zagen ze het wel maar vrolijk kletsend liepen ze langs me heen. Dit kon natuurlijk nooit een mooie foto zijn worden dus boven op de berg moest het beter gaan.
De grote verwachtingen van een klooster en een ijssalon bleken uiteen te spatten want elke vorm van verkoeling was ver te zoeken en zeker niet in de vorm van ijs. Het klooster bleek een ruïne te zijn van een enkele muur en wat verdwaalde rotsblokken maar de aanwezigheid van deze jurken maakte veel goed. Een prachtig uitzicht over de vallei met de jurken die vol bewondering van het uitzicht genoten. Alsof ze poseerden. Zo mooi stonden ze in het kader en met de russen naar me toe werd het een van mijn mooiste foto’s. Allemaal liepen ze langs een bijzondere steen, bij het kruis linksaf en weer naar beneden het struikgewas in. Ik had mijn foto’s die ik in zwart wit eigenlijk nog sterker vind behalve die ene daar helemaal boven. Met uitzicht op andere tijden, met donkere wolken die overdrijven en een rotsvast vertrouwen in het hart met dat kruis daarboven. Daar kan geen ijshoorntje tegenop.
