Gisteren liet Stevie Ann een foto zien van de verzameling stagebandjes van haar gitarist.
Voor wie niet precies weet wat een stage bandje is….
Bij een concert of festival krijg je geen kaartjes zoals in het theater maar een bandje om je pols. Dat bandje geeft je bepaalde bevoegdheden of toegang voor bepaalde gedeelten van het festival of concertzaal.
Als bezoeker krijg je dus een ander bandje dan de artiest, de VIPgenodigde of de fotograaf. Soms is er een afterparty en dan heb je vaak weer een ander bandje nodig. Het kan dus gebeuren dat sommige bezoekers meer dan een bandje om de pols dragen.
Bij elke in of uitgang staat tegenwoordig een (meestal) heer in een keurig pak met een V op zijn colbert, een draadje uit zijn oor en, modegevoelig zoals ze zijn, ook meestal mijn haarcoupe.
Naast zijn standplaats hangt dan een A4tje met een uitleg van de kleurenbandjes zodat de deurwacht direct kan zien of de persoon met dat bandje wel bij hem naar binnen mag.
Dat zijn dus de bandjes.
Om het allemaal nog iets bonter te maken hebben ze de laatste jaren ook nog van die fraaie kaartjes die aan een zgn. keycord om je nek hangen. Bij mij staat daar altijd met grote letters “pers” of “foto” op.
Bij de iets grotere georganiseerde festiviteiten staat daar dan ook vaak nog de naam op en als het helemaal “op en top beveiligd” moet zijn staat er zelfs een pasfoto bij die je dan een paar weken van te voren al ingeleverd moest hebben.
Oja, voor de pers hebben ze soms ook stickers.
Bij b.v. Paradiso en de Vrienden van Amstel krijg je een sticker die je zichtbaar moet dragen. Ook daar staat je functie op en soms een datum. Je mocht de volgende dag eens terug komen om je mislukte foto’s in te halen…..
Een gewoon toegangskaartje wordt dus zeldzaam. Daarom bewaar ik ze ook.
Het toilet is een prima plaats om de muur te vullen met de toegangskaartjes van de afgelopen jaren. Leuk om weer even terug te zien waar je allemaal geweest bent.
Een groot “oja en jeetje” gehalte dus.
Wat mij altijd erg intrigeert zijn de artiestenbandjes, de zgn stagebandjes.
Als fotograaf erger ik me dan ook regelmatig aan die verschrikkelijke opzichtige polsbandjes.
Hoe bonter hoe beter denkt een festivalorganisator waarschijnlijk want het is als de bekende vlag en zijn modderschuit.
Elke keer als ik weer een mooie serie foto’s heb dan zit er wel zo’n ontsierend bandje om de pols. Sommige muzikanten presteren het zelfs om gewoon een keycord om te houden.
Hoeveel keer ik een band er op gewezen heb dat ze nog zo’n strop om hun nek hadden hangen als er een bandfoto gemaakt moest worden…..
De meeste muzikanten komen er gelukkig wel achter als ze achter de toetsen kruipen of de gitaar om de nek hangen want dan is zo’n slingerend ding natuurlijk erg irritant.
Ik heb er zelf altijd last van en stop zo’n koord graag in mijn shirt. Het gevolg is natuurlijk wel dat ik bij onbekende klerenkasten aan de deur of de bühne elke keer in mijn shirt moet graaien.
Ik snap de artiesten niet altijd.
Dan heb je een mooie foto van jezelf in actie en dan sta je met zo’n stom bandje om je pols op de foto. Zelfs bij televisieopnamen / uitzendingen zie je de pasjes bungelen en bandjes glinsteren.
Is er dan niemand die daar op let?
Men is zo ijdel als de schoonste spiegel en zoiets vindt men dan niet belangrijk?
Nou, ik in ieder geval wel.
Ik vind het ronduit ontsierend staan op de foto. Ben ik dan echt de enige die dit lelijk vind?
Heren en damesartiesten, hoe denken jullie daar dan over?
En hoe kijken andere fotografen hier tegenaan?
Nu zijn het meestal de muziekfotografen die hier mee te maken hebben en sommige zijn dan ook weer zo dat ze het liefst alles zo breed mogelijk laten hangen.
Nogmaals, ik vind het lastig en stop zoiets het liefst in mijn broekzak of shirt. Maar…. ik bewaar ze wel.
Zoals met de entreekaartjes brengen ook de keycords en polsbandjes weer de herinneringen met zich mee.
Mooie herinneringen aan dat concert of festival, dat lied of de muzikant.
Ik ging er altijd vanuit dat de muzikanten dit alles na afloop direct de prullenbak in gooiden maar er blijken dus ook verzamelaars onder te zitten die ze thuis ergens bewaren. In een schoenendoos of gewoon mooi aan de muur.
Dan heb je wel een geschiedenis hangen hoor……
Ik wilde dat ik al mijn bandjes en kaartjes bewaard had……. Collectoritems zouden erbij zitten.
De eerste Pinkpop en Lowlandsbandjes, het Kralingse Popfestival, Lou Reed’s afterparty, de Bob Dylanborrel in de Kuip, Mud in de Rotterdamse Doelen en ga zo maar even door.
Elk bandje zou zo zijn eigen verhaal hebben met daarbij natuurlijk de foto’s van het concert.
Een plakboek waard……
Dat boek komt er. Met foto’s en verhalen van de bühne en backstage.
Helaas niet met alle bandjes erbij.
En heren en dames muzikanten…… doe mij een lol. Stop die bandjes even weg bij een optreden. Het staat zoveel charmanter op de foto.
