“Ik weet een heel leuk tentje……daar speelt een prima bandje”
Ik mag al vele jaren als fotograaf de muzikale avonturen van Doe Maar vastleggen. Dat is natuurlijk een voorrecht. Het is namelijk ook zo leuk om te doen. Doordat ik alle grote liveshows al heb meegemaakt weet je ook wat je kunt verwachten en dat is wederzijds.
Het was deze week al een groot feest op Pinkpop en daarvoor de try-outs in Deventer en Antwerpen maar het echte werk komt in de Ziggo Dome. Nog niet eerder stonden de mannen in deze zaal en ook dit belooft deze week een mooie serie te worden. Het is hard werken tijdens concerten als deze. Geen kwestie van lekker vooraan wat heen en weer lopen om te fotograferen maar juist veel rondom de bühne.
Het liefst sta ik zo weinig mogelijk vooraan. Dan krijg je van die statische foto’s die alleen een blik schuin omhoog oplevert. Bovendien is het storend voor de muzikanten want echt ze zien alles. Ik kies daarom meestal positie aan de zijkant en loop alleen als het echt noodzakelijk is voor het publiek en dan ook nog eens gebogen zodat zij geen last van me hebben. “Belachelijk” zeggen sommige fotografen. “Je moet toch je werk kunnen doen.” Nou, dat doe ik ook en ik denk dat mijn werkwijze juist dat verschil uitmaakt en de reden is dat ik wel hier het hele optreden voor de mannen fotografeer.
Tussendoor meng ik me nog een aantal keren tussen het publiek in de zaal om vandaar toch wat mooie overzichtsfoto’s te kunnen maken. Trouwe fans staan altijd vooraan in het vak en we kennen elkaar. Dankbaar maak ik altijd gebruik van de mogelijkheid om daar tussen te kunnen werken. Een stapje opzij wordt er altijd zonder problemen gedaan. Ook hier een wisselwerking want de ruimte die ik dan even krijg zijn weer mooie foto’s voor hen. Een een groepsfoto van de “DoeMaarmutsen”, zoals ik de meiden eerbiedig noem, is dan een mooie ruil.
Als de mogelijkheid er is ga ik soms de hoogte in om van bovenaf de zaal erop te krijgen en dan is het weer hard hollen om achter het podium te komen. In de Rotterdamse kuip lag ik languit op m’n buik achter het drumstel. In het Gelredome hing ik tussen de boxen en op het Ziggodome ben ik intussen voorbereid. Geen scherpe voorwerpen in m’n zakken en altijd de groothoeklens in de buurt.
Met twee camera’s om m’n nek en een kleintje in m’n zak lever ik dan een kleine sportschoolprestatie wat te merken is aan de hoeveelheid transpiratie. Deze week werd de kale kop spontaan gedept door een Belgische schone. Dat bedoel ik… mijn sportieve prestatie was herkenbaar.
Na zo’n concertreeks is het weer even afkikken maar het werk voor Doe Maar blijft nog wel even doorsudderen. De foto’s moeten verwerkt worden en “Jan en alleman” heeft ze weer nodig voor de pers. Tussendoor hebben we weer een nieuwe groepsfoto gemaakt want je weet maar nooit. In 2012 riepen we ook allemaal dat het wel de laatste keer zou zijn maar de groepsfoto die ik toen maakte siert nu weer alle perspublicaties en tvprogramma’s.
Het mooie is dat na deze concertreeks eigenlijk het individuele fotowerk gewoon doorgaat en ik de mannen het hele jaar weer in andere zalen tegen kom. Henny fotografeer ik met zijn soloprojecten en straks weer met Boudewijn de Groot en George Kooijmans, Ernst heeft zijn eigen concerten en zie ik met Jan en Joost Belinfante weer terug in zijn band CCC.inc. waar ze volgend jaar hun 50 jarig jubileum mee maken. De bandfoto hiervoor is trouwens ook al klaar. Eigenlijk kom ik nooit los van Doe Maar en dat vind ik prima. De meest succesvolle Nederlandstalige band en dan een kleine bijdrage mogen leveren is toch eigenlijk een groot voorrecht? “De deur staat altijd open” zegt Ernst en ik weet dat dit ook zo is. Dat voelt goed. Het was met het Kralingse Popfestival (1970) toen ik voor het eerst Ernst, Jan en Joost fotografeerde met hun band CCC.inc. Toen waren er geen deuren maar het voelde precies zo.
