ERIK VAN DER WURFF
“Het leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat je er was Uren, maanden, jaren!”
DAG ERIK. Grote man. Wat hebben we van je genoten. Dank. Heel veel dank.
Herman van Veen:
Erik van der Wurff ‘Langs zon en maan’
Gisterenavond
is in zijn woning
vader, echtgenoot, muzikant
en mijn vriend
Erik van der Wurff
aan de gevolgen
van kanker overleden.
tweeënvijftig jaar
waren we onderweg
naar ergens
om er te gaan spelen
tweeënvijftig jaar
waarin ik zijn zanger was
hij mijn pianist
tweeënvijftig jaar
zongen we
voor onze vaders
onze moeders
als liefde zoveel jaar
kan duren
‘Drink en zing
op jou
om alles wat in ons
nooit meer
verdwijnen kan.’
Herman van Veen
Erik van der Wurff (De Bilt, 9 juli 1945) studeerde piano met de bijvakken contrabas en dwarsfluit aan het Utrechts conservatorium, waar hij Herman van Veen leerde kennen. Meer dan een halve eeuw was hij zijn pianist en componeerde hij met hem een aanzienlijk deel van Van Veens repertoire.
Hij schreef muziek voor theater, speelfilms (Van de Koele Meren des Doods en Ciske de Rat), televisieseries (De Legende van de Bokkerijders, Coverstory, Achter de Lach), internationale animatieseries (zoals Janosch Traumstunde en Alfred Jodocus Kwak), zes musicals, een volksopera, kamermuziek, symfonisch repertoire en werk voor piano.
Erik van der Wurff dirigeerde het Residentie Orkest, het Noordhollands Filharmonisch Orkest, Het Gelders Orkest, het VRT Filharmonisch Orkest, het Bruckner Orchester (Linz, Oostenrijk), het NDR Pops Orchestra en The American Symphony Orchestra. Sinds maart 2008 was hij dirigent van het VSOP Orkest.
Hij arrangeerde ook voor Robert Long, Jasperina de Jong, Gerard Cox, Stef Bos, Jaap van Zweden, Anner Bijlsma, Emmy Verhey, the Soloists of the Philharmonia (London) en Kings College Choir (Cambridge). Tevens schreef hij arrangementen voor televisie- en speelfilms (De Tweeling, Sloophamer, Leef!, Pluk van de Petteflet, In Oranje, Gebak van Krul), waaronder honderden bewerkingen voor het Metropole Orkest. Hij was als acteur te zien in de Duitse kinderseries De Wonderlijke Avonturen van Herman Van Veen en Herman en de Zes.
Hij begeleidde op piano regelmatig Vera Mann, Gerard Cox, Robert Long en Simone Kleinsma. Speelde soloconcerten met hoofdzakelijk eigen werk. En bij Harlekijn Holland bracht hij drie solo albums uit: Heimwee naar de herfst (1976), Erik van der Wurff (1989) en Sadhana (2003).
Daarnaast gaf hij workshops compositie en muziektheorie, hij werd onderscheiden met een Edison, ontving de Gouden Hond van EMI, de Louis Davidsprijs voor Opzij, een Gouden Harp van de Stichting Conamus, het Gouden Hart van de stad Rotterdam, de Gouden Notekraker van de Stichting Norma en de Kunst en Cultuurprijs van de Gemeente De Bilt. In 2009 werd Erik koninklijk onderscheiden in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Jacques Klöters:
Ik moest vanmorgen denken aan Erik van der Wurff die deze week overleden is. De man van de actualiteitenrubriek belde me en vroeg me wat zijn grootste hits geweest waren. Susanne was toch van Leonard Cohen geweest en Hilversum 3 was toch van een Duitse componist? Het is de ellende van de Nederlandse radio, de muziekkenners onder de samenstellers zijn ontslagen, Het top 40 Hitdossier stelt nu de muziek samen.
Zeker, het is waar, Herman van Veen zong vaak muziek van anderen en maakte zelf ook composities, alleen of in samenwerking met Erik. Maar deze mannen werkten meer dan 50 jaar samen, ze waren muzikaal vergroeid, Van Veen zou nooit deze Van Veen zijn geworden zonder Van der Wurff. Meer dan 150 cds maakten ze samen in die 50 jaar. De hele sound van Van Veen is Van der Wurff. Hij was vooral ook een groot arrangeur.
Erik werkte behalve voor Van Veen voor meer dan 130 artiesten en orkesten. Zijn muzikale inzichten waren te vinden op albums van Robert Long, Jasperina de Jong, Gerard Cox, Jaap van Zweden en Emmy Verhey. Hij componeerde filmmuziek ( ‘Van de koele meren des doods’, ‘Ciske de Rat’), schreef voor televisieseries, animatieseries en musicals.
Ik vond hem op toneel een pracht verschijning, vooral als hij naast Herman stond. Een vreemd manneke met een uit hout gehouwen kop. De keren dat ik hem ontmoette: een tikje zwijgzaam, maar met een bijzondere, ietwat cynische humor.
Van Veen gaat nu zonder hem verder. Het lijkt me dat het zoiets is alsof hij de leuning kwijt is van de trap. Edith Leerkes produceerde de laatste jaren al meer en speelt op het toneel een grote rol. Ze zal een grotere invloed krijgen. Ik hoorde Herman zaterdag bij Frits Spits praten over zijn nieuwste cd. Er waren veel stukjes te horen. Mooi werk. Maar anders. In de tijd van Erik van der Wurf hoorde je iets opmerkelijks: muziek en een manier van zingen die nauwelijks anglo-amerikaans georiënteerd was, maar zijn wortels midden in Europa had. In het Franse chanson, het Duitse lied, het Nederlandse cabaretlied en de Balkan, altijd weer de Balkan. Daarin was Herman van Veen uniek en week hij voor 100% af van de rest. Dat was het ook waarom sommigen niet tegen zijn sfeer konden: omdat het zo anders was dan de rest. Hij kleedde zich anders, bewoog anders en zong anders.
De nieuwe cd waar Erik niet meer aan mee gewerkt heeft, staat in de traditie van de Amerikaanse singer-songwriters. Frits Spits vond het de beste cd die Van Veen ooit gemaakt had. Het was een mooie uitzending maar dat vond ik rottig om te horen. Rottig voor mijn held Erik van der Wurff.
