Het was ’s avonds laat na een optreden dat we samen “opliepen” naar de parkeerplaats.
Hetzelfde kapsel en beiden een koffer met ons mee zeulend hadden we een hele mooie avond achter de rug.
Hij op de bühne met collega’s als Jochem Myjer, Paul de Munnik, Stef Bos, Ernst Jansz, Maarten van Roozendaal en ik in de coulissen met mijn camera.
Mijn eerste ontmoeting met Gerard van Maasakkers….
Dat hij in Brabant al een zingende legende was besefte ik me die bewuste week pas. Iedereen kende hem en iedereen bleek het hele repertoire van Van Maasakkers mee te kunnen zingen.
Ik verstond er bar weinig van maar de wijze waarop het lied gebracht werd maakte grote indruk.
Sindsdien kom ik hem overal tegen of zoek ik hem op.
Het verhaal van Gerard van Maasakkers is niet zo snel verteld en het beste is om gewoon naar de muziek te luisteren.
Daar komt zijn levensverhaal en zienswijze ruimschoots naar voren.
Onder de rivieren is Van Maasakkers een grote en boven dat water worden de theaters stuk voor stuk veroverd.
Waarom ik een zwak heb voor deze Brabantse troubadour? Ik denk dat het komt door zijn eerlijkheid, z’n optimisme, zijn hang naar herinnering en het vermogen om dit alles zo kundig te kunnen verwerken in een lied.
Ik vond het jarenlang onbegrijpelijk dat Nederland hem zo mondjesmaat waardeerde.
Het dialect van De Kast, RowwenHeze en Daniel Lohues werd geaccepteerd en veelvuldig gedraaid op de vaderlandse zenders maar het romige Brabants van Gerard van Maasakkers mocht slechts tot de zondagavond van Radio2 komen.
En toen was daar in 2012 de Annie MG Schmidtprijs.
Ik zou deze productie van het Amsterdams Klein Kunstfestival fotograferen en had al een mooie soundcheck en vrolijke backstage momenten achter de rug voordat het programma officieel zou beginnen.
Wie nu deze prijs zou gaan winnen had ik nog niet in de gaten.
Tot dat Gerard beneden bij de kleedkamers in het De La Mar Theater me toeriep dat ik maar even extra m’n best moest doen deze keer.
Gerard zou ‘m krijgen flitste het even door m’n hoofd.
Ik weet nog dat ik dacht dat de gerechtigheid eindelijk in theaterland was beland. Om nu direct de man te gaan feliciteren kon natuurlijk ook niet maar mijn blijheid na afloop was dan ook oprecht.
Wat gunde ik het die man toen.
Na een moeilijke periode zo’n prijs en erkenning krijgen was verdiend.
De eerste lp “Kom er mer in” (1978) die van hem verscheen in het Brabants dialect ging 15.000 keer over de toonbank en toonde aan dat er een behoefte was aan deze muziek.
Dat Nederland ook daadwerkelijk in het Brabants mee zou gaan zingen duurde wat langer.
Zondagmiddag was ik Rotterdam.
Het Theater ” de Kantine van Walhalla” was het podium van Gerard.
Een solo optreden.
Alleen op een kruk met een gitaar en een gretige zaal voor hem won hij alle Rotterdammers voor hem.
Even kwam die lp uit 1978 in mijn gedachten voorbij. Toen zongen alleen de Brabanders deze teksten mee maar nu zong een vol theater met Rotterdammers alles mee.
Verzoeknummers werden zo uit de mouw geschud en uit alles bleek dat hier wel de echte fans aanwezig waren. Van Maasakkers voelde dat feilloos aan en maakte er een groot familiefeest van.
Zij hele familie kwam voorbij in de teksten en dan pakt hij me in.
Als hij over zijn moeder zingt dan doet dat hem nog steeds wat merk je maar ook ik vecht dan even tegen vochtige ogen.
Wie herkent zich niet in het foto album van vroeger?
Ik kan eigenlijk niet onbevooroordeeld over Gerard van Maasakkers schrijven.
Dat hoeft ook eigenlijk niet want wat is er leuker dan anderen kennis te laten maken met iets moois?
De teksten blijven actueel en een kritische noot wordt zelfs vriendelijk verpakt maar komt wel keihard binnen. “Hedde efkes Lieven Heer” is hier een goed voorbeeld van.
Toen deze week het impresariaat vroeg om nieuwe foto’s van Gerard heb ik de digitale schoenendoos nog maar eens doorgespit.
Wat is dat leuk om al die mooie momenten weer te zien.
De live optredens op festivals en theaters met daarin ook de nadrukkelijke vriendschap in beeld met J.W. Roy.
Het Brabantse lied en het vakmanschap verbindt deze muzikanten.
Hun bijdrage aan het inmiddels al legendarische Ticket for Tibetfestival staat mij nog helder voor de ogen.
Het lied “Als de ooit” is wel het lied dat heel dicht bij Van Maasakkers staat.
Zowel in de uitvoering met J.W.Roy als met Jelle Amersfoort heeft het iets vertederende en ontroert.
Het Amsterdamse Kleinkunst festival met de Annie MG Schmidtprijs, de hommages aan Bram Vermeulen…. ik kom ze in mijn archeif allemaal tegen en stuk voor stuk momenten om in dat mooie plakboek te stoppen.
Wat ik een bijzonder moment vond en eigenlijk ook kenmerkend voor de zanger is wel het moment dat de zaal vol stroomde bij de Annie MG Schmidt prijsuitreiking.
Gerard zag zijn band en familie binnen komen en ging ze allemaal op z’n Brabants begroeten.
Met deze muzikanten had ie waarschijnlijk de vorige dag nog gespeeld maar het feit dat de hele band bij deze uitreiking was betekende veel voor hem.
Wie de man nog nooit gehoord heeft moet maar eens de moeite nemen.
Koop het mooie boek over hem en lees zijn verhaal.
Kijk de DVD en zie hoe een zaal veroverd wordt.
Luister de cd’s en leer zijn zachte G.
Herken het talent en de charme van een groot man.
Ook buiten Brabant.
