Gisteren fotografeerde ik de uitreiking van de Annie MG Schmidtprijs in Amsterdam. Zoals elk jaar een kort feestje en een feest der herkenning met de vele theater en muziekmakers onder elkaar.
GERARD VAN MAASAKKERS, PEER WITTENBOLS EN MIKE ROELOFS zijn de winnaars met het prachtige lied “Mijn Kind”. Voor Gerard is het de 2e keer dat hij deze prijs wint. Een feestje maar met een beetje wrange bijsmaak voor mij door een kleine opmerking die bij mij toch wel indruk maakte. Is het een vorm van slechte collegialiteit of gebrek aan fatsoen of gewoon dom…? Toen de winnaars bekend waren en Gerard met zijn band het lied gebracht had was het tijd voor de pers. Deze momenten komen elk jaar terug. De fotografen schieten hun plaatjes, de radiomakers stellen hun vragen en de filmploegen combineren het geheel met een praatje en een bewegend plaatje. Niks nieuws onder de zon en iedereen weet hoe dit gaat.
Ik zat keurig naast Jacques Klöters en Frits Spits op de eerste rij en had zodoende ruim zicht voor het maken van de foto’s. Na afloop was ik er dus ook best snel bij en natuurlijk feliciteerde ik eerst de winnaars en de band. Het zijn potverdorie muzikanten die ik al zo’n jaar of tien veel fotografeer dus dan hoort dat ook zo vind ik.
Nou…. dat kon ik wel eens goed mis hebben want nadat ik ze gefeliciteerd had en nog niet eens een goede foto gemaakt had kreeg ik een flinke sneer van een “collega” fotograaf (die ik overigens niet kende) waarom ik zo nodig als eerste moest gaan feliciteren omdat hij zijn foto’s niet als eerste kon maken…… Dan ben je voor mij beland in de categorie zielige figuren want als je nu bedenkt dat iedereen ruim de tijd krijgt voor zijn foto’s maar af en toe gewoon even geduld moet hebben en er echt alle tijd voor wat moet je dan als eerste met je foto’s? Wat is de noodzaak om als eerste die foto te maken als er alle gelegenheid voor is. Gerard is de meest geduldige man en neemt overal ruim de tijd voor. Zelfs de fotograaf voor de Telegraaf, die te laat binnenkwam, kreeg uitgebreid de gelegenheid om zijn foto’s te maken.
Het is toch normaal dat je mensen , die je kent en erg aardig vind, gewoon eerst feliciteert? Trouwens, ook als ik ze niet zou kennen zou ik het nog doen. Het stelt misschien in de ogen van een ander niets voor maar het greep mij aan. Eigenlijk moest ik me er toe zetten om ’s middags naar Amsterdam te gaan maar eenmaal gearriveerd was dat direct weer over. Door zulke mensen groeit de aversie wel tegen zulke persmomenten. Ik weet dat ik het me niet moet aantrekken maar toch…. En weet je. Het gebeurt meer. Ook na een finale van Cameretten is me een keer zoiets in m’n oren gesist toen ik de winnaar Rene van Meurs ging feliciteren. Bijna identiek aan gisteren in Bellevue.
Misschien is het wel een vorm van jaloezie geweest want dezelfde “fotograaf” had later nog een opmerking over mijn camera. Terwijl de collega’s met grote zware camera’s in de weer waren schoot ik er lekker op los met mijn kleine Fuji. Tja, het ding oogt als een analoge retrocamera uit de jaren 60 maar verslaat kwalitatief die grote jongens in prestaties maar juist ook in gewicht. Het ziet er natuurlijk niet uit maar de foto’s zijn wel super. Een beetje hilarisch was het wel volgens een aantal gasten in de zaal maar voor mij telt het resultaat toch het zwaarst. Naast de zware camera’s die ik vaak “mee zeul” is dit een ware verademing bij zulke gelegenheden dus…. wen er maar vast aan.
Samengevat komt het er op neer dat ik een gezellige middag had met een kleine irritatiefactor, een grootse winnaar met een prachtig lied, mooie foto’s en een geweldig optreden van de Andersons. Vorige week heb ik nieuwe livefoto’s van ze gemaakt en dit was dan de toegift met een zaal die zo enthousiast was dat de staande ovatie als een warme deken over hen heen viel. Alles werd uit de kast gehaald en een beter visitekaartje hadden Anna en Roel met hun muzikanten niet kunnen wensen.
En weet je….. bij een volgende winnaar doe ik gewoon weer hetzelfde. Ik noem het gewoon fatsoen.
Zie ook OMROEP BRABANT
