Aangevallen door een rat! Juist ja. Jasses! Ik hoor het je zeggen. Als er iets echt smerig is dan zijn het ratten. Het is me “van huis af aan” ingepeperd. Ratten zijn vies en bovendien gevaarlijk als ze in nood verkeren want dan vallen ze je aan. M’n opa is er door overleden.
Als je in Frankrijk een pittig mooi stukje grond en landhuis tot je beschikking hebt moet je dit natuurlijk wel onderhouden. Ik heb absoluut geen groene vingers en ben ook geen landbouwer maar zo in de zomermaanden, als de kunstzinnige activiteiten even op een laag pitje staan, wil ik me nog wel eens uitsloven tussen de struiken.
Bij het grote huis is een eilandje en daar zijn nieuwe bomen geplant. De grote oude bomen hebben plaats gemaakt voor jonge boompjes die nog houvast zoeken bij een paal. Met de zon brandend boven het Franse land hebben deze kersverse stammen water nodig. Veel water. Als je een eilandje hebt is er dus ook water en met een pomp en honderden meters tuinslang kom je dan een eind. 
Overdag hoorde ik ze al menigmaal plonsen maar tijdens het sproeien van het gras en de bomen zag ik ze elke avond voorbij komen. Dichterbij dan dat ik eigenlijk wilde. Het was een dikke, een hele dikke. Zo dik dat ik in eerste instantie meer aan een bever dacht dan aan een rat. De bekende lange staart bracht echter al snel duidelijkheid. En het was er niet een maar het waren er drie. Van die hele grote “knoeperds”.
Van een afstandje waren ze aardig te volgen en zag het er allemaal wel gemoedelijk uit. Dat ze altijd het liefste in het water zitten is niet waar. Dat ze schrikken en weglopen van mensen is wel waar. Tenminste….. bijna altijd.
De bomen waren gesproeid en ik was bezig om al het afvallige onkruid bij elkaar te harken en met zo’n fraaie grote Franse riek op de kruiwagen te krijgen. Met een schuin oog had ik de twee al zien zwemmen bij het eilandje. Die zou ik dus niet tegen komen op het land. Terwijl ik stond te harken hield ik ook het veld achter me in de gaten want daar liep steeds die jonge ree en ik wilde deze graag nog een keer diep in de ogen kijken.
Als dan ook je gedachten even een andere kant op gaan denk je geen moment meer aan ratten totdat er, net voordat ik m’n riek in een berg groen afval wilde stoppen, een hevig geritsel en iets waggelends voor me bewoog. De grootste uit de familie was flink geschrokken van mijn noeste Franse landarbeiderswerk en ging gewoon duidelijk de verkeerde kant op. In plaats van een snelle duik in het water kwam hij recht op mij af.
De kluts kwijt? Had ik ‘m al geraakt? Ik zie die akelige kop nog voor me en ook was daar plotseling de opgeheven vinger van m’n moeder “pas op voor water met ratten jongen, je weet van je opa…..” Raar hé? Zoiets schiet in een flits ergens binnenin voorbij. Je denkt dan ook niet meer na wat je doet, althans bij mij gebeurde dat niet, maar je handelt zonder er bij na de denken. Ik had ook snel weg kunnen hollen maar komt zo’n beest dan achter je aan en hoe snel kunnen die poten? Ik had m’n groene rubberlaarzen aan en daar loop ik ook niet dagelijks op. 
Ik prikte dus nog een keer maar dat was half raak. Geen flauw idee waar ik ‘m raakte maar het beest gaf een vreemd geluid. Toch stapte ik een paar passen achteruit toen ik zag dat het beest gewoon doorliep en op me af kwam. In mijn gedachten nam hij al een aanloopje om te springen dus met alle kracht zwaaide ik m’n riek omhoog en gaf het beest een enorme zwieper richting water. Dat was dus een plons. Een flinke plons en, held dat ik ben, ik maakte me “uit de voeten”. Alsof de rat zou denken aan wraak en om zou keren om mij te zoeken. Maar toch….. Na een klein kwartier waren de zweetdruppels verdwenen en kon ik zonder trillen weer de riek vast houden en de kruiwagen rijden. Nog een paar bomen wateren en het was klaar.
Bij de laatste boom, het schemerde al een beetje, gebeurde er plotseling weer van alles. Uit het struikgewas schoot er iets weg. “Daar heb je de hele familie al” schoot er door me heen maar er gebeurde niets behalve een hevig bonkend hart onder een shirt dat aan verdampen toe was. Ik holde niet weg. Ik pakte geen riek in de aanslag maar stond een beetje sullig te wachten op wat er zou volgen. Er gebeurde niets. Het was iets rood bruinigs, laag bij de grond maar te groot voor een rat of zelfs een poes. Waarschijnlijk was ik te dicht in de buurt geweest van de vos die daar ergens zou verblijven en waar ik al een week naar had uitgekeken.
Wat doet een vos in nood? Springen ze ook opa’s naar de keel of roepen ze familieleden? Sla je met een riek ook een vos over de heg?
De nacht daarna heb ik ze allemaal weer voorbij zien komen. Iets rustiger en vriendelijker dan de avond daarvoor en het is redelijk gezakt. Het blijft voor mij wel gewoon “Jasses” en ik zal van alle kanten wel m’n sociale dierenvrienden gaan horen die mijn gedrag niet goed kunnen keuren maar een volgende keer doe ik het misschien gewoon weer.
Tja. Ratten….
Zojuist kwam ik de foto’s tegen van Maarten van Roozendaal. Hij zong tijdens “de nacht van het liefdeslied” in Paradiso over een lieve rat. Een fantastisch mooi lied. Het Rattenlied geschreven door Manon Uphoff. Een van mijn favorieten. Het gaat over een rat. Een vieze vuile rat. Zo’n mooi lied. Jasses….
