Ik ben absoluut geen jazzfanaat en vind sommige jazzstijlen echt niet om aan te horen maar het heeft wel wat.
Vooral het intense waarmee de jazz bedreven wordt raakt me altijd. Dat heb ik ook met goede bluesmuziek.
Het moet ergens van binnenuit komen.
Niet zomaar je riedeltje spelen maar een echte goede potmuziek uit je tenen krijgen. Zoiets….
Hoewel de theater en muziekfotografie meer mijn agenda beheersen maak ik graag een uitstapje naar de jazzmuzikanten.
De jaarlijkse jazzdag is altijd een mooi muziekfeest.
Verdeeld over een aantal locaties is het daar genieten van de beste jazzmuziek.
Dit jaar mocht ik weer pendelen tussen het mooie Hotel New York en Lantaren venster.
Ik kan je verzekeren, daar heb je nog conditie voor nodig want vanaf 20.00 uur tot 00.30 uur wordt er elk half uur gemusiceerd op 6 verschillende plaatsen.
Gewoon lekker een concert helemaal uitzitten is dus een uitzondering of je moet zo bekneld zitten tussen de rijen dat je er niet uit kunt.
Om het aanbod nog breder te maken had men dit jaar een loopbrug gemaakt tussen New York en de kantine van Walhalla op Katendrecht.
Dat ging me te ver.
Door het vele lopen zou ik bijna geen tijd meer hebben om goed werk te leveren dus helaas voor de Katendrechtse gasten…….
Het is altijd weer een genoegen om uitgenodigd te worden voor dit jazzevenement.
Of ik nu werk voor het management of de artiest zelf, het blijft fijn werken daar in deze bijzondere omgeving.
Het mooie aan avonden als deze is dat je naast je opdrachtgevers zoveel nieuwe muzikanten hoort.
Aangename verassingen tussen de vele oude bekenden.
Zo heb ik al een tijd de aanvraag liggen voor foto’s van Celine Cairo.
Dat kwam er dus nog niet van.
Het concert dat ze samen met Lori Lieberman gaf heb ik al moeten missen en toen ze laatst om de hoek speelde gaf mijn agenda ook een heel andere naam op.
De jazzdag bracht dus de oplossing.
De vele goede kritieken en tips van anderen hebben me alleen maar nieuwsgieriger gemaakt naar meer.
Het half uur met Celine heeft me wel overtuigd dat ze tot de grote talenten behoort.
Fijne muziek zoals het gebracht hoort te worden. Swingend, af en toe een beetje schurend en soms onder uit de tenen vandaan.
Als je zo jong al zoveel mensen enthousiast krijgt dan belooft dat veel.
Tot mijn verrassing speelde Anne Bakker met haar mee.
Naar nu bleek voor de eerste keer maar dat hoor ik bij Anne er niet vanaf.
Bij het Crescent Double Quartet is ze al een onmiskenbaar vast onderdeel maar het lijkt me heerlijk om zo af en toe eens even de zinnen helemaal te verzetten met de samenwerking met Celine Cairo.
Het zal wel aan mijn voorbereidingen gelegen hebben maar ik heb toch nog wel de nodige verrassingen gekregen.
Niet goed gekeken waarschijnlijk want plotseling sta ik bij het optreden van Milan Kracht en Egon kracht.
Intussen heb ik van Egon al een aardig fotoalbum vol door zijn samenwerking met o.a. Maarten van Roozendaal maar deze jazzavond levert toch ook weer een mooie muzikale herinnering op.
Door het strakke schema was er geen tijd om even gedag te zeggen wat ik gelukkig wel heb kunnen doen aan Aart van bergen.
De muzikale leider van zijn band Crescent Double Quartet weet op een sublieme wijze zijn vakbroeders tot swingen te brengen in het mooie Hotel New York.
De Balszaal was vol voor dit overrompelende optreden. Wat een heerlijke muziek. Uit alle windstreken swingt men je tegemoet.
Ik mocht voor deze groep muzikanten de fotografie verzorgen voor hun debuutalbum en op de cover van deze cd prijkt een van mijn schilderijen.
Na het horen van dit optreden ben ik daar dan ook meer dan trots op.
Ik was nog niet in de gelegenheid geweest om de laatste concerten te bezoeken. Had wel de repetities uitvoerig in beeld gebracht maar dit live stukje ontbrak nog.
Bij de band speelt ook Ben Mathot weer mee.
Ik kom hem veel tegen “onderweg” maar zijn medewerking aan de concertserie van Wende Snijders heeft bij mij nog de meeste indruk gemaakt al was het alleen maar door zijn fraai geschminkte uiterlijk in combinatie met zijn virtuoze vioolspel.
Ook hier weer een mooie rol voor Anne Bakker die zelfs mee zingt.
Het leuke aan zulke jazzevenementen is dat er een grote kruisbestuiving plaats vindt.
Veel muzikanten zie je op dezelfde avond in meerdere rollen en andere bezettingen terug komen.
Zo gebeurt het dat een saxofoniste echt een sprint moeten trekken met haar grote instrument om van hotel New York naar Lantaren Venster te komen om haar andere optreden, nu met het New Rotterdam Jazz Orchestra, te kunnen spelen.
Tussen de bedrijven door nog even Eric Vloeimans begroeten en kijken welke fraaie pantalon hij deze keer draagt en zag ik in een flits Ntjam Rosie maar ook hier geen tijd om even te kletsen.
Een twittergroet de dag erna dan maar.
En dan wordt er geïmproviseerd in de foyer.
D-Felic’s New Quintet met natuurlijk de producer-dj zelf maar ook met Michael Varekamp en dat vond ik leuk ondanks mijn moeite met geïmproviseerde jazz.
Jaren geleden maakte ik een mooie serie van hem toen hij op de Parade speelde met Lonneke van Leth die een prachtige dansvoorstelling had.
Naast hem stond Harry Emmery en ook dat was een aangename verrassing.
Zowat “een halve eeuw” geleden zag ik hem regelmatig met Peter Blanker.
Toevallig kwam ik deze week weer in aanraking met een buitenlands avontuur van Peter en daarbij viel de naam van Harry en jawel…… een paar dagen later heb ik hem weer in de lens.
Oja, ook Guus Bakker stond voor m’n neus te spelen met het Quartet van Michiel Stekelenburg waar ook de sax van Tom Beek weer wonderlijke dingen liet horen.
Guus ken ik ook uit de tour van Wende waar hij met Arthur Lijten een strakke ritmebasis vormde.
Zo blijkt een Jazzdag in Rotterdam een dag met mooie muziek, bijzondere en verrassende optredens en veel bekenden te zijn maar ook een dag met uitschieters…..
Je maakt wat mee…….
Gelukkig is het niet kenmerkend voor een dag als deze maar wel iets dat veel mensen opgevallen is en waar men zich nogal aan geërgerd heeft.
Als je op een goede en verantwoorde wijze optredens in beeld wilt brengen moet je je bescheiden opstellen.
Onzichtbaar proberen te maken en zeker niet storend werken voor de muzikanten en toeschouwers. Tenminste…. dat is mijn mening.
Bij de Jazzdag was ook Brasil TV aanwezig. Wat dat ook mag zijn……..
Zelden zo’n knullige en amateuristische werkwijze gezien als van deze dames.
Op de eerste rij bij Maria Mendes met de camera boven het hoofd en veelvuldig omdraaien naar het publiek wist deze dame zeker de aandacht te trekken.
Ook haar collega fotografe liet haar aanwezigheid duidelijk merken door steeds hinderlijk te lopen tijdens optredens en er niet voor terug deinsde gewoon een gesprek te voeren tijdens een mooi intiem nummer.
Blijkbaar zijn de persspelregels anders in “Brasil” dan in Nederland.
Zo ook de dresscode.
Bij mijn werk ga ik altijd in het zwart zodat ik zo weinig mogelijk opval voor de bühne of backstage.
Deze dames vonden dat zij gezien moesten worden en deden daar dan ook erg hun best voor.
Ook vocaal waren ze niet te negeren…
Ach, de dames leverden me ook nog een paar mooie beelden op.
Tenminste, mooi…..? Wel vermakelijk. Tijdens een prachtig lied van de Portugese zangeres Maria Mendes vonden de dames het nodig om van camerastandpunt te verwisselen.
In de praktijk betekent dat dus dat je op de eerste rij, daar zaten de dames, gewoon opstaat en van plaats verwisselt terwijl een volle zaal dit mag mee beleven.
Gun ze dan het uitzicht op je nieuwste XXL Sloggy en de hele zaal weet echt niet meer waar het lied overgaat….
De zijkant van een mooie Jazzdag.
Met dank aan de voortreffelijke organisatie van Buma Cultuur en Stichting JazzNL.
