Ik weet nog precies wanneer en waar….. In het theater van Jacques in Rilland fotografeerde ik de voorstelling van Leoni. Ik hou van dat mens en haar muziek. Arnold van Dongen speelde deze avond mee en met een gitarist van dit kaliber kan het muzikaal ook eigenlijk niet stuk. In elke voorstelling van Leoni zitten elementen die me raken. Dat kan een lied zijn maar ook een verhaal. Het klopt ook altijd en sluit klaarblijkelijk als een warme jas rond mijn emoties.
Als je daar in zo’n dorpshuis zit dan denk je daar niet aan. Er zijn een paar dingen waar je juist wel aan denkt. Hoe maak ik het mooiste sfeervolle plaatje? Waar kan ik beste onopvallend werken en op welke momenten klik ik want de liedjes zijn zo mooi en zacht dat elke tik of klik storend kan zijn. Dan zijn er inderdaad van die kritieke momenten. Zo ook daar in Rilland. Het licht was prachtig. Leoni zat in een super uitgebalanceerd schaduwspel en zong het mooiste lied dat ik deze avond hoorde, “Fields of gold”. Er zijn er maar een paar die het echt kunnen zingen. Natuurlijk Eva Cassidy, Sting en Leoni Jansen. Zij zorgen er voor dat ik kippenvel krijg en het vaak niet droog kan houden. De tranen zitten altijd dichtbij mijn beeldzoeker.
Zo kwetsbaar, zo zuiver en zo raak….. en dan moet je afdrukken. Je weet dat dit de foto wordt die heel groot aan de wand kan, een prachtig verstild moment waar ik de zangeres een groot plezier mee zal doen. Prachtig licht en alles klopt….. Ik durf de foto niet te maken want die klik van mijn camera zal klinken als een deur die dichtgegooid wordt. Als een steen door een ruit. Niet alleen voor mij maar ook voor de rest in die uitverkochte zaal. Ik maak de foto dus niet. Ik durf niet……
Het is een van de redenen waarom ik geïnvesteerd heb in nieuwe apparatuur. De Canon, hoe goed ook, heeft een klik en bij mijn nieuwe Sony hoor je die niet. Dit is wat ik wil. Onopvallend in een hoek en dan de mooiste beelden schieten. In Rilland had ik hem nog niet en mistte daardoor een mooie foto maar ik redde het lied. Ik heb er veel aan gedacht. Hoe zal dit lied klinken in het Nederlands? Als ik overlijd wil ik dat lied van dichtbij rond me heen. Wil ik dat in het Nederlands of in het Engels?
Mijn dierbare theatervriend Johan overleed en de genodigden beleefden een respectvol afscheid . Leoni zong in het Nederlands ‘Klaverveld’, haar vertaling van Fields of Gold. Ze schreef de tekst voor haar overleden Onno. Ze schreef de tekst voor ons. Overlevenden. Nu zong ze het voor Johan en ook voor ons. Ik maakte daar geen foto. Wilde geen klik. Alleen de schoonheid van het lied en het moment. Ik was in Johans theater Twee Hondjes in Hellevoetsluis. Achter ons in de foyer heb ik een grote wand mogen maken en daar hoog boven in staat Johan zelf. Ik wilde hem erin. Voor altijd verbonden met zijn theater. Ook op de achterste rij staan Onno en Leoni. De foto maakte ik in hetzelfde theater en nu past alles in elkaar. Johan, Leoni en Onno….. Deze week komt de single voorbij met een interview met Leoni. Het lied heet nu ‘Klaverveld”. Over afscheid nemen en troost. Wat is het mooi als je op deze wijze je verdriet kan ‘verzingen’.
Lees HIER het interview met Leoni over Klaverveld en Onno.
Het lied zal voor mij altijd verbonden zijn met herinneren en troost. Ook toen het zo warm was in het Zeeuwse kustlandschap. Ik fotografeerde Concert at Sea. Intussen een allemachtig groot muziekfestival maar met heel veel kleine en mooie elementen in zich. Ik mag daar backstage altijd uitkijken over de Noordzee en getuige zijn van de mooiste zonsondergangen waarbij de zeehonden en meeuwen fantastisch figureren. Sting zou ook spelen en de fotografen die toestemming hadden om te fotograferen mochten niet vooraan staan. Er moest op gepaste wijze en afstand gefotografeerd worden. Zo’n 30 meter vanaf het podium. Daar sta je dan met een paar collega’s op een rijtje met waarschijnlijk allemaal hetzelfde plaatje van hetzelfde liedje. Het zat me niet zo lekker en bij voorbaat had ik er de pest al in. Maar het is wel Sting…… dus zet je dat aan de kant en je focust je helemaal op je werk. Het was nog vroeg en Sting zou pas veel later komen. Genoeg andere muzikanten die wel een uitdaging vormen voor mooi werk.
Sting @ foto Jaap Reedijk
Ik zit backstage met een bak koffie en had net een vrolijk gesprek met de Zeeuwse muzikanten. Ik wil terug lopen naar de ruimte waar mijn fotokoffer staat en moet wachten op een gigantische touringcar. Een nieuwe lichting supersterren die komen spelen. Mijn weg is een beetje versperd en ik sluip via de zijkant achter de cabines langs. Een kortere weg terug. Achter de cabines staan hoge rietmatten met kunstbloemen erop. Er hangt iets “Hawaiigs” te draaien op de wind. Het geeft een zomers gevoel. Achter de rietmatten hoor ik gitaarklanken. Accoustisch en zo bekend. Ik hoor “Fields of gold”. Gescheiden door slechts een rietmat zit daar de zanger van het lied. Alleen. Hij ziet mij niet en ik sta doodstil te luisteren. Even geen rumoer van het hoofdterrein. Even geen geroezemoes van backstageartiesten. Even alleen de fotograaf en de muzikant. Voorzichtig kijk ik om de hoek en overweeg m’n foto te maken. Zo dichtbij kom ik niet meer……Zo intiem als dit moment zal ik het ook niet meer meemaken. Ik heb m’n camera vast met m’n vinger op de knop maar denk aan de klik die alles zal verpesten. Met m’n ogen dicht luister ik naar het lied. Hij heeft zoveel hits en uitgerekend dit nummer speelt hij op dit moment. Het geluid verandert een beetje maar ik niet. Hij loopt. Ik verroer geen vin. Als ik mijn ogen open doe sta ik oog in oog met de zanger die zijn laatste klanken laat horen. M’n vinger op de knop en de camera in aanslag. Stokstijf. Hij kijkt dwars door me heen, kijkt naar m’n handen en ziet dat daar geen enkele beweging meer uit komt. Hij maakt de eerste beweging en steekt zijn hand uit. Met een grote glimlach en een knikje schud hij mij de hand. Ik denk dat we beiden blij waren dat er geen klik was. Alleen een zanger en zijn lied en de fotograaf met zijn emoties. Hoe je op een zonnige zanderige festivaldag kan janken om een liedje……
Op het hoofdpodium speelt Sting. Wij staan op een rijtje en Fields of gold klinkt vanaf de bühne. De zanger kijkt recht in de lens en glimlacht. Ik klik en klik….. Niemand die het hoort.
Sting © foto Jaap Reedijk
