Ik fotografeer Marike Jager al heel lang. Elke keer dat ik haar voor de lens krijg is ze vernieuwend. Is het niet de nieuwe haardracht dan is het wel de originaliteit in haar optredens. Marike heeft een soort bouwpakket waar steeds verrassende voorstellingen uitkomen.
Dat zijn machines, die de meest vreemde geluiden voorbrengen die precies aansluiten bij haar muziek. Lichtbeelden die op de ouderwetse wijze worden overgebracht (door Minno Baartmans). Een vette, zaalvullende, sound die voor de mooiste stiltemomenten zorgt en een muzikale duizendpoot, Henk Jan Heuvelink, naast haar die alles van haar kent. Zo wordt het nooit saai.
Als fotograaf is elk optreden van Marike Jager een uitdaging. Altijd hangt er een vreemd soort spanning rond me die ervoor zorgt dat ik op het puntje van mijn fotokoffer zit. Het is moeilijk fotograferen met Marike. Ze speelt met licht, met details en kleine gebeurtenissen op de vierkante meter. Probeer dat maar eens te vangen. Het is constant draaien en keren voor de fotograaf. Geen stand op de camera blijft hetzelfde.
Knallend tegenlicht en sluimerende bewolking lossen elkaar af en op het mooiste moment, het zachtste lied is er het mooiste licht. Durf dan maar eens de sluiter van je camera te laten horen…. Ik sta soms, backstage, op een meter bij haar vandaan. Hoor de muziek dan op een hele vreemde manier en denk alleen in beelden. Vaak gok ik. Soms gok ik mis. Denk ik. Thuis blijkt mijn gokwerk de meest verrassende beelden te geven.
Toch lukt het steeds weer en ontdek ik naderhand pas hoe mooi alles in elkaar steekt. Zeker als ik dan de cd er bij hoor. De cd “The silent song”. Te mooi voor woorden. Luisteren.
Sommige muzikanten houden je scherp.
Gelukkig maar.
