Ik ben de laatste weken met de camera in het gezelschap van Rob de Nijs geweest. Zijn concerten volgde ik vanaf de bühne, vanuit de zaal en backstage. Ik zag bomvolle theaters dansen en klappen, zag ontroering en veel bewondering. Ook van mij. In de jaren ’60 zag ik de eerste foto die mijn zus mee bracht met de handtekening van de zanger. Rob de Nijs kwam altijd terug. Hij zong altijd wel ergens met me mee op de achtergrond en mijn camera maakte duizenden foto’s van de man. Achter de gordijnen, daar ergens backstage maak ik de mooiste foto’s. Weg van de drukte met zwaaiende fans en hun verliefde blikken was er de zanger die zich kon afzonderen, die liep te ijsberen, alles nog een keer moest controleren en nog een keer zijn zender goed deed. Nerveus voor elk optreden en kritisch naar zijn eigen prestatie op het podium.
Het was de prestatie op het podium die uiteindelijk publiekelijk in de schijnwerpers kwam te staan toen hij bekend maakte dat de ziekte van Parkinson zijn leven was binnen gedrongen. Dat die hand steeds meer ging beven heb ik in de afgelopen jaren ook gezien en dat het deze ziekte was verbaasde me niet. Sinds het openbaar maken is er veel gebeurd rondom Rob. Het lijkt alsof hij alles nog meer relativeert en een zekere berusting merk ik voordat optredens beginnen. De nerveuze De Nijs zal er best nog zijn en de onmacht die een ziekte als parkinkson met zich brengt zal zeker zijn leven beheersen maar toch is het anders geworden.
Hij heeft een trouwe groep muzikanten rondom hem heen die met de crew een stevige basis leggen. Zijn goedlachse manager Frank is ook zijn vaste pianist die met vaste hand knopen door hakt en precies weet wat de zanger verlangt. Als je op zulke mensen kunt vertrouwen dan kan alle energie naar de bühne i.p.v. het gedoe eer omheen. Dan mag je een keer een wankel stapje maken of even niet op de achternaam van je technicus kunnen komen. Dat weet men en dan is het goed zorgen voor elkaar.
Op het moment dat Rob de Nijs de microfoon pakt klinkt het beter als nooit te voren. Ik maak hem al zoveel jaren mee maar de stem heeft een extra glans gekregen. Het zal er zeker mee te maken hoe de wereld om hem heen nu reageert op de zanger.
Rob en Jet de Nijs
Maar ook hoe stevig en liefdevol de basis thuis is en hoezeer de trouwe fans hem zijn blijven volgen. De eerste rijen van een optreden zijn altijd vertrouwde gezichten die bij elke toon van een nieuw lied precies weten wanneer de mooie momenten komen. Wanneer men kan staan en kan dansen. Het publiek van Rob de Nijs is als een tweede familie met hem mee gegroeid. Men fotografeert en filmt er lustig op los tijdens optredens, danst voor het podium roept hem lieve woorden toe. Hartstikke uitverkocht zijn de zalen en iedereen wil hem nog mee maken. “Je weet niet hoe lang hij nog blijft optreden” hoor ik overal en van elk stukje De Nijs wordt genoten.
Ik werkte vorig weekend in een kasteel in Limburg waar meerdere muzikanten te gast waren. Ik zag de bewondering van andere artiesten en de Rob de Nijs die alleen maar het beste kan geven. Ook aan anderen. Het zijn oude herinneringen die opgehaald worden en het zijn goede adviezen die de jongere garde mee krijgen. Het is ook de verbazing als hij nieuw talent hoort en kennis maakt.
Rob de Nijs en Sjors van der Panne
Het zijn de grote namen in het Nederlandse muzieklandschap die de bewondering voor elkaars werk ook openlijk uitspreken en kunnen samenwerken aan mooie projecten.
Ik mag daar een beetje tussendoor balanceren met mijn beelden. Elk optreden eert hij Jan Rot met zijn fantastische vertaling en hij weet hoezeer een man als Jan Rot deze erkenning verdient.
Daar geniet ik van. Zo’n nummer film ik met mijn camera en stuur het trots naar Jan. Hieronder “Eeuwig jong” in een vertaling van Jan Rot.
Ik merk de laatste concerten dat ik een andere kijk heb op het optreden. Ik denk na over beelden die bij een afscheid in het theater horen. Kijk geconcentreerder hoe de zanger werkt en maak hem backstage anders mee dan voorheen.
Ik maak de laatste maanden andere maar mooiere foto’s van Rob. Ik leg vast hoe hij zijn fans toezwaait en noteer het moment. Mooi in het tegenlicht. Een silhouet dat duidelijk Rob de Nijs laat zien. Nog net een blik en een hand vanachter het gordijn. Andere beelden. Want er komt een moment dat ook een afscheidstour afsluit. Die foto’s zie ik nu al. In mijn studio hangen de grote affiches die ik maakte voor Rob. Daar liggen cd’s waar ik de fotografie voor gedaan heb en in de verte klinkt muziek. “Niet voor het laatst”.
Het voelt als een grote eer om met mensen te mogen werken zoals Rob de Nijs, Boudewijn de Groot, Ernst Jansz of Henny Vrienten. Vijftig jaar geleden maakte ik de eerste ‘popfoto’s’ en ik kom de mannen nog steeds tegen.
Rob de Nijs was te gast in een van de laatste uitzendingen van De Wereld draait door en maakte daar veel indruk getuige de reacties. “Niet voor het laatst” zong Rob en iedereen dacht aan zijn woorden die hij daarvoor sprak over zijn ziekte. Zo werd het een bijzonder lied en intussen nummer 1 in de downloadhitlijst en trending op twitter, telefoon en socials vol met met lieve berichtjes. Tussen “zachtjes tikt de regen op m’n zolderraam” en zijn laatste downloads zit een bijzonder leven van een zanger die nu al legendarisch is. Wat ben ik blij dat ik nog zoveel met hem mee mag reizen naar die laatste zwaai naar het publiek. In die tussentijd leg ik alle zwaaien vast.
