HOEP HOEP HIEZEE VOOR DRS P

Nu heb ik het voorrecht dat ik veel bijzondere en mooie momenten mag fotograferen en dat zijn gelegenheden waar ik veel aan terug denk.

Veelal hebben deze mooie momenten met muziek en theater te maken en zijn ze verzameld rond een thema of persoon.

Zo is mijn lijstje inmiddels al aardig groot geworden en draagt mijn foto-archief een rijke lijst van fraaie herinneringen.

Een soort top tien maak ik intussen.

Ik heb er nu weer een bij die wel erg hoog scoort op deze lijst.

Onder de titel “Hoep Hoep Hiezee voor Drs P” presenteerde de Kleine Komedie een heuse “ODE AAN DRS P.

Na 92 jaar werd het wel eens tijd. Voor een muzikale bloemlezing. Een verzamelwerk dat alle verzamelwerken overbodig maakt. Een eerbetoon aan de grootste taalkunstenaar die Nederland de afgelopen eeuw kende. Een man die tot op de dag van vandaag diepe sporen nalaat. Niet alleen in de geschreven wereld, maar zeker ook in de muzikale.

De liedjes van Drs. P zijn moderne klassiekers: Heen en weer, Dodenrit (‘Troika hier, troika daar’),Knolraap en Lof, Schorseneren en Prei. Ze blinken uit door een fabelachtige tekstbeheersing en onverwachte muzikaliteit. Met Drs. P Compilé Complé verschijnt het complete muzikale oeuvre van de Nederlandstalige Zwitser in een prachtig boek met acht cd’s waarop bijna tweehonderd door de Drs. zelf gezongen liedjes staan.

Vic van de Reijt nam de selectie op zich. Hij verzamelde alle studio-opnamen vanaf de eerste plaatopname uit 1955 in Jakarta, en voegde daar een cd vol curiositeiten aan toe: liveopnames die de unieke sfeer van een Drs. P-optreden doen herleven.

Drs. P Compilé Complé wordt gepresenteerd met een grootse ode. Want daar was het wel eens tijd voor. Hoep Hoep Hiezee voor Drs. P! Met: Vic van de Reijt, Maarten van Roozendaal, Dave von Raven (The Kik), Bob Fosko, Mieke Stemerdink, Gerard Cox, Jan Rot, Marjan Luif, Jeroen van Merwijk, Roos Reebergen (Roosbeef), Don Quishocking, Herman Finkers, Wilma Bakker, Sef, Jan de Smet & Fay Lovsky, Kees Torn, Erik van Muiswinkel, Lucky Fonz III, Faberyayo (De Jeugd van Tegenwoordig), Pierre van Duijl, Mylou Frencken, Gé Reinders.Band: Jan Robijns (piano) Bart de Ruiter (bas) Jac Bico (gitaar) Léon Klaasse (drums) en Gert Wantenaar (accordeon).

De aankondiging zelf was al zo mooi en toen ik de lijst van medewerkende muzikanten zag wist ik het zeker…. dit moest een bijzondere avond worden.

Dat werd het ook.

Ik merkte ’s middags bij de soundcheck al dat er “iets in de lucht hing”.

De puntjes werden op de i gezet want het moest goed. Erg goed. De bovenmeester zelf zou erbij komen.

Een gezonde spanning maakte zich meester van het podium en ook in de artiestenfoyer en beneden in de kleedkamers gonsde het.

Dit was toch anders dan anders.

Buiten had zich intussen een flinke club mensen verzameld die de grootste lol hadden en oranje zonnebrillen als handelsmerk bij zich droegen.

Terwijl de foyer vol stroomde en ik me keurig te buiten ging aan het begroeten van vele bekenden hoorde ik dat dit het welkomskoor voor drs. P was.

Voorzichtig werd er gestemd en plotseling verschenen uit alle hoeken camera’s en drukke baasjes met toestellen.

De mobieltjes gingen omhoog en ja hoor, daar kwam een taxi aangereden met “iets grijs” achterin.

Het koor zette in en heel voorzichtig verscheen er een grijze kuif boven het dak van de taxi.

Fietsers stapten af, auto’s parkeerden midden op straat. Dit moest toch wel iets belangrijks zijn.

Wat had deze man een plezier en wat zong hij uit volle borst zijn lied mee.

Drs. P was gearriveerd.

Het feest kon beginnen…….

Na de begroeting buiten door Vic van de Reijt kwam er zo’n soort golf van respect over de aanwezigen en tekstdichter.

Met een glimlach van oor tot oor en een hand voor iedereen die maar op zijn pad kwam kreeg hij een plaats toegewezen midden in de zaal.

Dicht genoeg bij het podium om alles te kunnen horen en zien en ver genoeg van het podium om een mooi overzicht te houden.

Hier was over nagedacht…..

Terwijl alle aanwezigen zich in de foyer aan de koffie of een borrel waagden vond ik dit de mooiste gelegenheid om de hand te schudden.

Drs.P stond immers al een lange tijd op mijn verlanglijstje.

Ja echt, ik heb een lijstje met mensen die ik graag zou willen fotograferen. Mensen die ik bewonder, mooi vind of gewoon heel bijzonder zijn.

Het lukt me niet altijd om mijn wensenlijstje ook echt te kunnen afstrepen maar toch…..

Soms overlijden mensen gewoon te vroeg.

Mijn onlangs overleden vriend Ton werd 94 jaar. Hij was een studiegenoot van drs. P.

Ik ken alle verhalen over het Rotterdamse studentencorps en Ton was er maar wat trots op dat zijn studiemaatje Heinz Polzer het tot Drs. P geschopt had.

Als Gerard Cox even bewust inhield vulde Drs.P de leegte met zijn teksten. De assistenten van de uitgeverij flankeerden liefdevol de grote kleine man en waren zichtbaar trots en dat is ook mooi om te merken. Je kunt wel gewoon je werk doen maar zulke succesvolle avonden geven je werk wel kleur. Dat geldt ook voor mij.

Hoeveel zijn er die toegezongen worden door Herman Finkers?

Hoe speciaal ook de programma-invulling in de zaal was met alle repertoiregetrouwen, zo ontroerend was het na afloop. Er werd gesproken over de Amsterdamse onderscheiding die de Drs. gekregen had. Over het programma, de cdbox, over de sigaretten, het huppeltje en nog veel meer.

Cultuurwethouder Carolien Gehrels verscheen op het podium en reikte de Erepenning van de Stad Amsterdam uit en sprak van een ‘eerbetoon aan de grootste taalkunstenaar die Nederland de afgelopen eeuw kende’.

Bij de borrel en de hapjes.

Wie het backstagegedeelte van de kleine Komedie kent weet hoe klein het daar is met het risico dat je zo de trap afvalt richting kleedkamers.

Het was dringen.

Dringen om even de hand te mogen schudden en op de foto te mogen met de meester.

De vergelijking met een schoolklas die een oude bovenmeester ontmoet tijdens een reünie is eigenlijk nog de meest voor de hand liggende.

Er is me heel wat keren voorzichtig in het oor gefluisterd of ik “even een foto” wilde maken.

Wat doe je dan….. gewoon schieten.

Gewoon in het wild om je heen omdat je op dat moment beseft dat dit een legendarische avond is.

Niet alleen voor mij maar ook voor de optredende muzikanten.

Op zo’n moment weet je gewoon dat de artiesten de foto’s zullen koesteren want zij hebben dezelfde ontroering gevoeld.

Het is toch een voorecht om mensen blij te maken met deze portretten….?

Drs. P kreeg een prachtig monument aangeboden in de vorm van een boek en 8 cd’s met alle werk van de tekstschrijver verzameld.

Hulde aan Kees de Koning van Top Notch en Vic van de Reijt van Nijgh & van Ditmar om dit uit te brengen.

Heel veel mensen zullen dit op waarde schatten en koesteren.

Opvallend hoe de zaal alles mee kon zingen. Opvallend hoeveel respect de jongere generatie toont voor deze man.

Het dankwoord van Drs. P was een echt dankwoord.

Enthousiaste woorden van een begenadigd schrijver die het verdiende om in het zonnetje gezet te worden.

Hij was zelf net zo enthousiast als alle aanwezigen. Een vrolijk huppelpasje eindigde bijna met een koprol de zaal in en zou deze avond bijna nog legendarischer maken.

Gelukkig liep het allemaal goed af.

Zelfs zijn dankbriefje en de microfoon bleef hij vast houden en zijn beschermheer Vic van de Reijt deed zijn naam meer dan eer aan.

Toch…. als ik de foto’s van huppelpasje terug kijk…….

Ik laat ze u niet zien zoals ook de filmbeelden alleen de vrolijke plechtigheid laten zien.

Zo was het.

Wie er waren weten hoe mooi deze avond was. Wie het terug luistert weet hoe mooi dit verzameld werk klinkt en leest.

Wie er waren weten ook hoe bijzonder dit moment was.

Ik heb er weer eentje bij voor mijn verzameling.

Erg hoog in mijn top tien.

Met dank aan een uitgever, een platenbaas en vooral aan een Drs.