Het peloton rijdt over de Molendijk in Klaaswaal. Rechts in de trui van GAN rijdt Raymond Poulidor.
Ik heb ‘iets’ met de tour. Gelukkig ben ik niet de enige en nu de karavaan door Nederland trekt zit ik met m’n neus boven op de verslaggeving om niets te missen. Nou ja niets…. Zo erg is het ook weer niet. Ik ga niet met oordoppen inzitten om , “kost wat kost”, alles te kunnen volgen maar als er even de gelegenheid is dan probeer ik wel rechtstreeks een beeld op te vangen.
Het zit er ‘als van vroeger’ in. Kan er niets aan doen. Zittend op een kistje plukten we thuis in Klaaswaal de bessen met de radio tussen de bessenstruiken in. Ik hoorde de namen van de renners voorbij komen en als Hoeksewaarder was ik zelfs een beetje trots dat er Dirkslanders meereden. Van het andere eiland notabene…
Ik had altijd een zwak voor de underdog. Vond Raymond Poulidor een fantastische renner maar hoopte altijd dat Gerben Karstens zou winnen. Dat Pouilidor altijd de enige tweede zou zijn maakte hem nog populairder. Ook bij mij.
Toen de Tour de France door Nederland kwam en zelfs bij mijn ouderlijk huis over de Molendijk voorbij trok moest ik daar natuurlijk wel staan. Toen al een fotograaf….. Wat zou ik gelukkig zijn als ik Poulidor in beeld kon krijgen. Een foto van die eeuwige tweede en dan ook nog eens door mezelf gemaakt.
Iedereen verklaarde me voor gek. Dat lukt je nooit. Weet je hoeveel renners er in een flits voorbij schieten? Zoveel geluk kun je nooit hebben.
Dat moet je nu niet tegen me zeggen en vroeger dus ook al niet want ik wist het zeker. Dat lukt me. Echt waar. “Is het niet linksom dan maar rechtsom…..”
De familie zat op de dijk voor ons huis. M’n broer en schoonzus en ook m’n oom en tante als ik het me goed herinner. Waar mijn ouders toen waren weet ik niet meer. Waarschijnlijk met vakantie in Putten. Het jaarlijkse vakantiecentrum op de Veluwe. Stikzenuwachtig was ik. Wel 100 keer de dijk overgelopen om te bepalen waar ik zou gaan staan. Niet bij de familie, Nee ik moest tactisch goed uitzicht hebben op de lange rij van wielrenners die ik verwachte. Ruim baan moest ik hebben om te kunnen beoordelen wanneer ik de foto zou maken. Alle standen van de camera had ik voor de zoveelste keer geïnspecteerd en ik was er helemaal klaar voor.
Klik, klik, klik, klik…….. Ik voelde de wind. Ik rook de massageolie en m’n broer hoorde ik aan de overkant van de stofwolk roepen.
Geen wielrenner gezien door m’n lens.
Nu kijk je direct of de foto’s gelukt zijn. wat niet goed is gooi je weg. Toen was dat allemaal iets anders. Mijn fotorolletje kon ik op z’n vroegst pas de volgende morgen weg brengen bij Jan Klein. De kapsalon die zich ook helemaal gespecialiseerd had in fotografie. Zijn zoon Leen heeft het bedrijf aardig voortgezet onder de naam Foto Klein. Dan was het wachten……. Dagen wachten……. Ontwikkelen durfde ik zelf niet. Ik wilde geen fouten maken met dit belangrijke rolletje dus liet ik het bij Jan Klein ontwikkelen en ging dan zelf aan de slag met de foto’s.
Alles donker maken op zolder. Bakken klaar en de negatieven konden in de vergroter.
Toen de eerste vergrotingen zichtbaar waren zag ik een berg wazige bewogen beelden voorbij komen. Het zal toch niet waar zijn…… De teleurstelling was al groot totdat ik twee minder wazige foto’s zag groeien in de vloeistofbakken. En direct herkende ik de trui.
IK HAD ‘M!!
Op de eerste foto komt het peloton aan rijden en rechts, ongeveer bij vrouw Veerman voor de deur, rijdt hij. Op de andere foto rijdt Poulidor gewoon m’n beeld in. De GANtrui schijnt me tegemoet en hij kijkt me zelfs aan (vind ik).
Eén van de geluksmomenten in m’n leven.
De tour zal nooit meer hetzelfde zijn.
Toen ik vele jaren later de Rabo “bedroog” met mijn valse pasjes en op de streep in Parijs stond heb ik weer goed om me heen gekeken of ik ‘m zag. Ik zou dit verhaal aan hem vertellen. Stikzenuwachtig zoals vroeger. Het is maar goed dat ik ‘m toen niet zag want ik had het in m’n beste Frans niet gered. De wielertrui van de ene held Gerben Karstens heb ik, dankzij m’n beste collega fotograaf Casper, al kunnen krijgen. Nu staan er nog twee op m’n verlanglijst. Een echte van de Televizierploeg en een trui van die kleine Fransman. M’n eeuwige tweede.
Lees HIER verhaal over mijn fraude met de pasjes en mijn foto’s op de streep in Parijs.
Zie HIER mijn schrijfsel over de helden en de trui van Gerben Karstens.
Helemaal rechts rijdt Poulidor in het peloton over de Molendijk in Klaaswaal.
