Achter me hoorde ik wat gegrinnik. Het zal best wel weer een bijzonder gezicht geweest zijn. Ik besefte dat ik erg beeldvullend in de weg lag voor eventuele passanten maar ik had in ieder geval zelf wel veel ruimte om die ene foto te pakken. Het was deze week in het Scheveningse AFAS Circustheater. Paul van Vliet was aan het spelen en ik zag dat hij zo’n mooi lichtje op zich gekregen had dat daar best een mooie foto in zou kunnen zitten. Gelukkig heeft dit theater een ruime gelegenheid om achter de bühne langs te gaan. Tussen alle bonte rekwisieten en kleding van de Lion King door zag ik dat de overkant een perfecte gelegenheid was. Het enige nadeel was dat dit van heel laag gefotografeerd moest worden anders zou het tegenlicht alles weg slaan. Nu is die vloer in dit theater goed schoon want ik heb nogal eens sporen van het “buikschuiven en tijgeren” backstage. Maar…. alles voor de foto hé?
Achter hoorde ik intussen wat geritsel en voetstappen en besefte dat daar Jan Jaap van der Wal, Eva Crutzen en Daniel Arends moesten staan. Zou het geritsel van de jurk van Karin Bloemen zijn? Eén stap naar voren en Jaap zou verdwijnen onder die gigantische jurk….. Ook het idee dat Daniel Arends gevaarlijk dicht achter me stond kreeg me niet echt in een geruststellend houding. Maar ja……. Intussen hield Paul zijn “praatje” en lag ik te mikken tot dat hij precies goed met zijn hoofd voor die felle lamp zou komen. Dan maar even af wachten want die witte krullenbos wordt dan zomaar een witte neonbol. Dat circustheater is een fijn theater om te werken. Veel ruimte achter de bühne zodat er vanuit alle hoeken gewerkt kan worden zonder dat iemand hinder van me heeft en met die kleine smalle trapjes aan de zijkanten kom je onopgemerkt heel snel en geruisloos achter het deurgordijn de zaal weer in. Ze merken niet eens dat je even weggeweest bent….
Paul van Vliet is altijd een dankbaar onderwerp om te fotograferen. Hij neemt de tijd. Lange poses en af en toe even goed de kop omhoog voor het mooiste licht. Helemaal goed. Dat ik dan, al zoekende naar het mooiste licht, niet alles van de voorstelling mee krijg is dan altijd wel jammer maar gewoon niets aan te doen.
Het gebeurt een enkele keer dat ik zo geboeid zit te kijken en te luisteren dat ik even vergeet dat ik aan het werk ben. Dan mis je weleens mooie kansen. Dat kan bij mij best ver gaan want zo af en toe, als ik echt geraakt wordt door een voorstelling of concert, dan ga ik een andere keer terug. Ik heb dan momenten gezien die zo mooi waren voor de foto dat ik ze graag opnieuw wil vast leggen. Sommige voorstellingen zie ik meerdere keren en weet dan precies wat er komt. Voor scenefoto’s zijn er ook voorstellingen die ik niet eerder zag en dus steeds extra alert moet zijn. Dat zijn best vermoeiende avonden maar met de resultaten na afloop wordt de vermoeidheid ook weer een beetje glad gestreken.
