1 December 2009 schreef ik……..
Je houdt er al een tijd rekening mee en als je dan het telefoonbericht krijgt dat Ramses er echt niet meer is dan wil je ook even nergens meer rekening mee houden. Ik heb de afgelopen jaren heel veel Ramses gefotografeerd, veel met Ramses gesproken, een glaasje wijn gedronken en me veel verbaasd. Gelukkig kon ik hem nooit in een “hokje stoppen”. Voor Ramses zijn er geen hokjes gebouwd. Hij is dan ook één van de weinigen die in geen enkel hokje past of misschien juist in zoveel tegelijk.
Wat nu blijft zijn de liedjes die we koesteren. Monumenten.
Wie het ook probeert. Altijd zal de Ramsesversie overeind blijven als de echte.
De laatste tijd heb ik me nogal verbaasd over de vele meningen die er waren over Ramses.
Alsof hij thuis moest blijven zitten en moest wachten op zijn dood. Het was immers zielig zoals hij maar weer kwam opdraven. Gesteund en omringd door trouwe vrienden. Eigenlijk mocht hij niet meer verschijnen en zeker zijn mond niet meer open doen. Nou, dan heet je geen Ramses want hij deed het wel. Ook als er niets uit zijn strot kwam. Dan werd er wel geneuried of gewoon “meegekucht” met zijn pianospel. Hij deed het wel. Ik kan u verzekeren dat het applaus dat volgde echt niet kwam uit medelijden maar uit respect, bewondering . Nooit hoorde ik z’n gemeend en lang applaus als de laatste keer. Men leek zich te beseffen dat het nu echt de laatste keer kon zijn dat Ramses er was. En Ramses genoot. Ik heb me best geërgerd aan de meningen die kwamen van mensen die er niet bij waren zoals in Antwerpen waar hij van een vol sportpaleis een staande ovatie kreeg. Tijdens die mooie zomeravond waar hij een afgeladen plein in ontroering achterliet. Bij Beeld en Geluid waar hij zichtbaar genietend werd gehuldigd. Men zag Ramses slechts op zijn terrasje en op een enkel tv beeld en waren er niet bij toen Ramses genoot van het applaus, de aandacht en van de bewondering voor zijn “laatste optreden”. Ik maakte de laatste foto’s van een Ramses die intens genoot van dat moment zoals hij ook genoot van zijn wijntje en sigaret na afloop. Die leefde voor dat moment met zijn vrienden van vroeger en zijn vrienden van nu. Ik buig diep voor de kunstenaar en inderdaad “het is stil in Amsterdam”.
